Rola Służby Celno – Skarbowej w walce z przemytem

Służba Celno – Skarbowa oprócz uczestnictwa w I filarze Unii Europejskiej (traktaty założycielskie wspólnot w tym Unijny Kodeks Celny, unia celna i wspólny rynek) zgodnie z postanowieniami III filaru UE uczestniczy w walce zorganizowaną przestępczością międzynarodową i współpracuje z policą w celu zwalczania zorganizowanej przestępczości międzynarodowej poprzez ochronę:

·         granic zewnętrznych państwa (zgodnie z przepisami układu z Schengen),

·         walki z terroryzmem,

·         walki z przestępczością zorganizowaną, korupcją i oszustwami,

·         walki z przestępczością narkotykową.

          Służba Celno – Skarbowa w Unii Europejskiej odgrywa istotną rolę zwalczaniu, zapobieganiu i ściganiu przestępstw o charakterze celnym, a w szczególności:

– nielegalnego obrotu handlowego (niebezpiecznymi materiałami nuklearnymi i toksycznymi odpadami oraz produktami skierowanymi do produkcji broni biologicznej, chemicznej i jądrowej: towary te są objęte zakazem, amunicją, bronią i materiałami wybuchowymi, narkotykami i substancjami psychotropowymi oraz dobrami kultury,

– obrotu handlowego niebezpiecznymi środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi (skierowane do nielegalnej produkcji narkotyków) wymienionymi w I i II tabeli Konwencji Narodów Zjednoczonych z 20 grudnia 1988,

– przewożenia i handlowaniem towarami, na które wspólnota europejska wydała zakaz bądź zakaz obowiązuje w krajowym przepisie celnym,

– nielegalnego handlu międzynarodowego towarami, na które nałożono podatki. Handel ten prowadzony jest z naruszeniem obowiązujących zobowiązań podatkowych bądź w celu uzyskania nielegalnych z aktami normatywnymi dofinansowań z pomocy publicznej powiązanej z wywozem lub przywozem towarów. Działania te mogą doprowadzić do poważnych obciążeń finansowych dla budżetów państw członkowskich lub Wspólnoty Europejskiej poprzez zastosowanie subwencji, czyli dofinansowania jednostek, lub podmiotów,

– przestępstwa międzynarodowe (zawinione i zamierzone w ramach funkcjonowania grup terrorystycznych) przeciwko własności, wolności osobistej, życiu bądź zdrowiu),

– handel żywym towarem bądź przemyt imigrantów na obszar terytorialny wspólnoty europejskiej,

– pranie pieniędzy bądź przemyt.

Każdy towar przewożony przez granice Unii Europejskiej jest kontrolowany na portach lotniczych, morskich bądź na punktach granicznych przez Służbę Celno – Skarbową. Wyróżniamy trzy rodzaje kontroli przeprowadzanych przez celników w celu zniwelowania zjawisk przestępczych bądź terrorystycznych:

a)    Kontrola celna – to wszystkie działania realizowane w zakresie dozoru celnego, a zwłaszcza: rewizja celna, przeszukiwanie pomieszczeń i osób, rewidowanie i sprawdzanie zamknięć celnych, kontrola autentyczności dokumentów, księgowości osób i innych dokumentów, konwój celny, kontrola i zatrzymywanie bagaży, środków transportu i towarów, które są przewożone przez podróżnych,

b)    Dozór celny – to wszystkie działania przyjmowane przez Służbę Celno – Skarbową w ramach zobowiązania do stosowania aktów normatywnych wspólnotowego oraz krajowego prawa celnego. W zakresie działań dozoru celnego podlega kontrola celna towarów wyprowadzanych i wprowadzanych w obszarze kraju.

c)    Rewizja celna – to wszystkie działania podejmowane w obszarze kontroli celnej. Obejmują swym zakresem ustalenie: ilości, rodzaju i stanu towarów oraz wartości celnej towaru. Służba Celno – Skarbowa może wykonywać rewizję celną towarów przywożonych lub wywożonych z obszaru wtedy, gdy towar jest w trakcie kontroli zgłoszenia celnego.

Autor: Paulina Walas

Słabość wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa zjednoczonej Europy

       Unia Europejska w wielu kwestiach przyjmuje jednorodny charakter, jak gdyby była państwem. Większość państw Unii Europejskiej posiada wspólną walutę (euro), a nawet prowadzi wspólną kontrolę graniczną (Strefa Schengen, Frontex). Unia Europejska ma również wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa („WPZiB”) oraz wspólną polityki bezpieczeństwa i obrony wraz z odpowiednimi instytucjami. Chociaż wiele z obszarów będących fundamentami UE łączy kraje członkowskie, to bywało w przeszłości i nadal bywa, że najważniejszych kwestiach, takich jak polityka bezpieczeństwa i polityka energetyczna, Wspólnota nie mówi jednym głosem lub mówi za słabo.

Słabość polityki bezpieczeństwa Wspólnoty Europejskiej można było obserwować konfliktu zbrojnego w byłej Jugosławii. Terytorium byłej Jugosławii to obszar pełen napięć na tle narodowościowym i religijnym. W tej trwający w połowie lat dziewięćdziesiątych XX wieku konflikt zaangażowało się ONZ, ponosząc sromotną klęskę bezsilności. Pomimo, że Rada Bezpieczeństwa ONZ przyjęła rezolucję nr 819 o zapewnieniu wsparcia lotniczego przez wojska NATO dla UNPROFOR, to od wybuchu wojny w 1992 roku do 1995 roku sprzymierzone wojska USA, Francji, Niemiec, Wielkiej Brytanii i Rosji pod egidą ONZ nie mogły powstrzymać masowego ludobójstwa.

Państwa postjugosłowiańskie ze względu na bliskość geograficzną stanowią szczególne wyzwanie dla Unii Europejskiej. Wspólnota Europejska była zaskoczona rozpadem Jugosławii i zdecydowanie zbyt wolno na niego reagowała. Początek lat dziewięćdziesiątych XX w. był okresem, kiedy uwaga WE była skupiona na innych wydarzeniach na arenie międzynarodowej, takich jak zjednoczenie Niemiec, rozpad Związku Radzieckiego czy wojna w Zatoce Perskiej. Narastający konflikt w Jugosławii stał się jednak zagrożeniem dla bezpieczeństwa WE. Działania na terenie byłej Jugosławii były sprawdzianem polityki bezpieczeństwa Wspólnoty Europejskiej, która niestety nie zasłużyła na dobrą ocenę. Po wybuchu wojny domowej w Jugosławii, WE podjęła się mediacji konfliktu w Słowenii -wysłała misję na szczeblu „trójki”, osiągając sukces dyplomatyczny – podpisanie zawieszenia broni. Wzmożenie walk wymusiło jednak na WE ustanowienie sankcji gospodarczych oraz embarga na handel bronią z Belgradem. Tymczasem w miarę, jak konflikt przybierał na sile, WE była stopniowo marginalizowana Organizację Narodów Zjednoczonych, jak i poszczególne państwa NATO, w tym USA.

Dzisiaj w Syrii i na Ukrainie istnieje realne ryzyko ponownego wystąpienia problemów znanych z Jugosławii: paraliż, brak działania i możliwy do uniknięcia rozlew krwi. Przez weto Rosji sparaliżowana może zostać Rada Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych. Patrząc na sytuację z lat dziewięćdziesiątych, należy zauważyć, że dzisiaj Europa jest w jeszcze gorszej sytuacji, ponieważ wówczas Rosja była jej sojusznikiem, a dziś raczej stroną wspierającą zbrojnie rebeliantów, finansującą ekstremistyczne ideologie i wysyłającą najemników, prowadząc do poważnych naruszeń praw człowieka, fragmentując państwa i budując niepewność, zwłaszcza w Europie środkowej, ale i zachodniej, do której trafiają uchodźcy z krajów objętych konfliktami zbrojnymi.

Szansą na uniknięcie wielu błędów Wspólnoty Europejskiej jest prowadzenie spójnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej. Przyczyn słabości politycznej Unii Europejskiej należy upatrywać głównie w braku wyraźnego przywództwa politycznego w Unii Europejskiej. Mogłoby ono nie tylko przeforsować, ale także wyegzekwować prowadzenie dynamicznej i efektywnej polityki zagranicznej, choćby w odniesieniu do Ukrainy. Niestety widzimy w Europie narastające ruchy wspierające niezależność poszczególnych państw, a nie obranie wspólnego lidera/liderów, mocnych w negocjacjach z Rosją, czy krajami Bliskiego Wschodu. Kolejny problem dzisiejszej zjednoczonej Europy to kryzysy finansowe oraz różnorodne towarzyszące finansom implikacje dotyczące np. sfery społecznej, instytucjonalnej, przywództwa politycznego i legitymizacji. Istotnym problemem dla UE są różne pomysłu na prowadzenie wspólnej polityki zagranicznej, a zwłaszcza kwestie związane z przyjmowanie imigrantów i polityką ochrony granic. Czynnikiem osłabiającym działania instytucji unijnych jest konieczność uzyskania poparcia przez wszystkie państwa członkowskie. Tutaj rozbieżności stanowisk może wydłużyć lub całkowicie zniweczyć proces decyzyjny. Wskazać należy również różnice poglądów o charakterze politycznym występujące pomiędzy poszczególnymi instytucjami lub państwami UE. Piętą achillesową Wspólnoty jest długotrwałość decyzyjnych. Są one wydłużane m.in. w wyniku niekończących się konsultacji pomiędzy poszczególnymi państwami lub organami, albo na skutek złożonych procedur instytucjonalno-prawnych.

Autor: Paweł Gondek

Walka z terroryzmem ekonomicznym na przykładzie Służby Celno – Skarbowej

Źródło: https://www.portalprzemyski.pl/wp-content/uploads/2017/03/fot-1.jpg

          Bezpieczeństwo ekonomiczne to harmonijne funkcjonowanie gospodarki państwowej oraz zapewnienie bezkonfliktowej wymiany handlowej gospodarki z innymi państwami trzecimi (m.in. w ramach działania unii celnej wspólnoty europejskiej). Bezpieczeństwo ekonomiczne determinowane jest poprzez wartości:

·         eksportu i importu,

·         stabilności kursu walutowego oraz stóp procentowych,

·         stabilności bilans obrotów bieżących państwa,

·         dopływu technologii do państwa,

·         efektywności i stabilność oszczędności (w tym rezerw państwa),

·         bezpośrednich inwestycja (realizowane i planowane na terytorium państwa),

·         sprawności ściągania podatków (w tym ceł i akcyzy naliczanych przez Służbę Celno – Skarbową).

          Terroryzm to zjawisko wielowymiarowe i wielopłaszczyznowe. Dotyczy nie tylko sfery publiczno – społecznej, ale również gospodarczo-finansowej państwa. Samo pojęcie terroryzmu ekonomicznego dotyczy wszelkich działań dotyczących wymuszeń, gróźb i zastraszaniu grup społecznych poprzez:

·         restrykcje finansowe,

·         kontrybucje,

·         lichwę lub wszelakie należności materialne.

          Terroryzm ekonomiczny jest praktykowany organizacje terrorystyczne, koncerny międzynarodowe bądź gangi. Aby uskutecznić swoje nielegalne działania terroryści często wykorzystują luki w prawie wspólnotowym bądź krajowym, albo przekupują sądy lub aparat prawniczy.  Służba Celno – Skarbowa to jednolita umundurowana formacja, utworzona nie tylko w celu zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony obszaru celnego Wspólnoty Europejskiej, ale również zobowiązania do przestrzegania „zgodności z prawem przywozu towarów na polski obszar celny oraz wywozu towarów z polskiego obszaru celnego” wraz z Służbą Graniczną (umundurowaną, jednolitą i uzbrojoną formacją, której naczelnym celem jest kontrolowanie ruchu granicznego oraz ochrona granic państwa) współpracuje głównie w zakresie:

·         szkolenia funkcjonariuszy Służby Celno – Skarbowej i Służby Granicznej,

·         uniemożliwiania wprowadzenia towarów objętych zakazem na polski obszar celny,

·         inicjowaniu wspólnych działań mających na celu zagwarantowanie sprawnego ruchu granicznego na przejściach dzięki zastosowaniu odpraw celnych i kontroli granicznej do infrastruktury Służby Celno – Skarbowej i Służby Granicznej,

·         zobowiązanie do przeciwdziałania terroryzmowi,

·         kooperację wniosków o wykonywanie kontroli celnej transportu i osób,

·         ustanowienie interwencji w celu poprawy w przejściach granicznych płynności ruchu granicznego u służb granicznych państw sąsiednich,

·         przekazywanie informacji służb i danych statystycznych powiązanych z oceną ich funkcjonowania oraz o zjawiskach i sytuacjach sprawiających wrażenie o korupcji obu służb z udziałem funkcjonariuszy,

·         zobowiązanie się do działań grup mobilnych Służby Celno – Skarbowej i Służby Granicznej,

·         współpraca w dziedzinie ujawnienia osób wywodzących się z krajów „wysokiego ryzyka”.

Autor: Paulina Walas

Separatyzm w Europie

      Ostatnie miesiące to dla zjednoczonej Europy trudny czas. Europejczycy w coraz większym stopniu zaczynają przenikać poglądami nacjonalistycznymi, separatystycznymi i antyimigracyjnymi. Współczesna Europa zaczyna balansować pomiędzy zjednoczeniem a szowinizmem i patriotyzmem regionalnym.

    Ruchy separatystyczne widoczne są w ostatnich dziesięcioleciach w mniejszym lub większym stopniu w takich miejscach Europy, jak Szkocja, Katalonia, „Kraj Basków”, współczesna Bośnia i Hercegowina oraz Serbia, a na rodzimym podwórku na Śląsku.

    1 października 2017 roku przeprowadzone zostało referendum w Katalonii. Nie zostało ono uznane przez rząd Hiszpanii. Hiszpańska Policja i Gwardia Narodowa w dosyć ostry sposób tłumiły głosowanie referendalne – zamknięto 140 stron internetowych poświęconych referendum oraz zarekwirowano karty do głosowania. Zamieszki toczyły się także na ulicach miast.

   Inny problem Hiszpanii dotyczy „Kraju Basków”. Można śmiało powiedzieć, że już przy określaniu położenia geograficznego krainy zwanej Baskonią pojawia się konflikt. Baskijscy separatyści mają na myśli 7 prowincji (cztery hiszpańskie i trzy francuskie). Obszar administracyjny Autonomii Baskijskiej ustanowiono na mocy konstytucji z 1978 roku. Poza wymienionymi w tym akcie prawnym prowincjami Alava, Guipzcoa oraz Vizcaya, Baskowie roszczą sobie prawa do Navarry. Opisywany region ma własną flagę, parlament lokalny oraz baskijski rząd. Baskijski rząd w 2008 roku składał wniosek o referendum niepodległościowe. Rząd hiszpańsku od razu zapowiedział, że do referendum nie dopuści.

     Poważna jest możliwość rozpadu Wielkiej Brytanii, zwłaszcza po wyjściu z Unii Europejskiej. Wszyscy wiemy, że Wielka Brytania zamieszkana jest nie tylko przez Anglików. Najbardziej widoczna jest szkocka odrębność. Szkoci mają swoje symbole narodowe (flagę, herb, prace trwają nad hymnem). Szkoci odwołują się do własnych tradycji, których korzenie sięgają dość głęboko w przeszłość. Szkoci przez cały swój czas współistnienia z Anglikami zachowali swój kościół narodowy. Symbolem odrębności jest język: gaelic i scots. Około 60 tysięcy Szkotów zna ten pierwszy, najstarszy język regionu, który zamieszkują. Inna jest także struktura szkockiego prawa. Szkocka emancypacja z biegiem lat wzrasta.

   „Po ogłoszeniu niepodległości Szkocja poprawi stosunki z Anglią. Staniemy się równorzędnymi partnerami. Musimy jednak sami decydować o ważnych sprawach. A najważniejszą kwestią w tej chwili jest Europa” – mówi w wywiadzie Alasdair Allan, minister ds. europejskich w autonomicznym rządzie Szkocji. Negocjacje dotyczące referendum niepodległościowego trwały kilka lat temu za rządów premiera Davida Camerona. W takich okolicznościach niepodległość Szkocji wydaje całkiem realna. Już w 1999 roku Szkoci powołali parlament i rząd autonomiczny. Problemem dla Szkockiej Partii Narodowej będzie przekonanie samych Szkotów do poparcia tej idei. Tymczasem Wielka Brytania zagroziła, że po ogłoszeniu niepodległości przez Szkocję nie będzie mogła ona korzystać z funta, co byłoby nie lada problemem dla gospodarki nowo powstałego kraju.

         Porozumienie z Dayton podpisane 21 listopada 1995 roku zakończyło wojnę domową w Bośni i Hercegowinie. Utworzono podstawy do istnienia państw zamieszkałych etnicznie przez Bośniaków, Serbów i Chorwatów. Każda z tych narodowości posiada w swoim społeczeństwie dominującą religię: Bośniacy to głównie Muzułmanie, Serbowie wyznają Prawosławie, Chorwaci to przede wszystkim Katolicy. O słabości nowej struktury świadcz powołanie Wysokiego Przedstawiciela ONS ds. Bośni i Hercegowiny. Reformy przeprowadzane w tym rejonie Europy są niestety głównie iluzją. Większość instytucji państwowych powstała na mocy stanowiska narzuconego przez Wysokiego Przedstawiciela ONZ, a nie jako inicjatywa nowych struktur państwowych. Trudności w reformowaniu państwa pokazują, jak głęboko zakorzeniona jest w Bośniakach i Serbach wzajemna niechęć. Kiedy w całej Europie narastają niechęci na tle religijnym i kulturowym – głównie niechęć do Muzułmanów – rodzi się obawa o poprawność wzajemnych stosunków sąsiedzkich pomiędzy mieszkańcami Bałkanów.

       Autonomię udało się uzyskać Kosowu. 17 lutego 2008 roku Kosowianie ogłosili niepodległość. Niepodległość wcale nie oznacza w tym wypadku dobrobytu. Imigranci z Kosowa często mówią: „Zabij mnie, ale nie odsyłaj do Kosowa. Tam nic nie ma”. Kosowianie tysiącami uciekają do Unii Europejskiej. Kosowo jest najbardziej izolowanym państwem w Europie i nie posiada liberalnej polityki wizowej. W praktyce oznacza to, że każdy obywatel Kosowa, wyjeżdżając np. do kraju członkowskiego UE musi przedstawić, że ma przy sobie minimum 500 euro, a jeśli chce zostać dłużej niż 10 dni, na każdy kolejny dzień musi mieć 50 euro. Kryteria te powodują, że bardzo mało osób decyduje się na wyjazd za granicę do krajów Strefy Schengen. Często mieszkańcy Kosowa w ogóle nie są w stanie przekroczyć granicy, nawet z Serbią. Bowiem wiele krajów, głównie sąsiadów, wciąż nie uznaje Kosowa za państwo, ale za swoją zbuntowaną prowincję. W najgorszej sytuacji są ci, którzy nie mają już paszportów serbskich, ale nowe, kosowskie. Jeśli ich samochód ma nowe tablice rejestracyjne, muszą na granicy wykupić ich serbskie odpowiedniki za 15 euro oraz obowiązkowe ubezpieczenie, które kosztuje 105 euro. Co 15 dni pobytu w Serbii muszą choćby na dobę wrócić do Kosowa i dopiero później mogą znów wjechać do Serbii.

      Z informacji opublikowanych przez „Die Welt” polski Śląsk jest jednym z ognisk separatystycznych w Europie. W połowie 2017 roku powstała Śląska Partia Regionalna. Utworzona została w wyniku porozumienia Ruchu Autonomii Śląska i Związku Górnośląskiego. Pierwszym testem dla nowej formacji politycznej będą przyszłoroczne wybory samorządowe. Podczas ostatnich wyborów samorządowych RAŚ uzyskała mniejsze poparcie nawet od SLD, które przecież w ostatnich latach nie bije rekordów popularności. Być może jednak ruchy autonomiczne w Europie zachęcą mieszkańców Śląska do weryfikacji swoich poglądów. Czas pokaże.                                                     Śląsk ponownie zagościł w odrodzonej Rzeczpospolitej po I wojnie światowej. Nie obyło się wówczas bez perturbacji, plebiscytu niekorzystnego dla Polski, III Powstania Śląskiego. W tamtym okresie brytyjski premier Lloyd George tak komentował w Wersalu przynależność Śląska do Polski: „Dać Polsce Śląsk to jak podarować małpie zegarek”.

Autor: Paweł Gondek

Podstawy funkcjonowania wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej

     Zgodnie z założeniami trzech głównych filarów Unii Europejskiej państwa członkowskie prowadzą wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa:

I filar odpowiada za wspólnotę europejską,

II filar odpowiada za wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa,

III filar odpowiada za współpracę policyjną i sądową w sprawach o charakterze karnym.

Drugi filar przedstawia międzynarodowy charakter Unii Europejskiej. Współpraca suwerennych krajów członkowskich, zwłaszcza instytucji Komisji Europejskiej, Parlamentu Europejskiego i Trybunału Sprawiedliwości ogrywa podstawową rolę w zapewnieniu bezpieczeństwa państw członkowskich.  Państwa członkowskie Unii Europejskiej mogą podpisywać umowy międzynarodowe pomiędzy organizacjami bądź państwami trzecimi w celu realizacji wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (przedstawicielem Unii Europejskiej podczas negocjacji jest przewodniczący Rady Europejskiej). Unia Europejska wyznacza i wykonuje wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa na arenie międzynarodowej w artykułach Traktatu o Unii Europejskiej:

a) artykuł 11 określa cele wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa poprzez:

– obronę powszechnych wartości, interesów, integralności i niezależności, zgodnie z normami Karty Narodów Zjednoczonych,

– utrwalanie we wszystkich formach bezpieczeństwa Unii Europejskiej,

– postępowanie zgodnie z zasadami Karty Narodów Zjednoczonych, Aktu końcowego z Helsinek oraz z celami Karty paryskiej w zamiarze umacniania pokoju i bezpieczeństwa między narodami,

– konsolidacja i rozwijanie rządów prawa, systemu demokratycznego oraz poszanowania podstawowych praw człowieka i wolności,

– sprzyjanie międzynarodowej współpracy,

b) artykuł 12 określa narzędzia działania wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa w Unii Europejskiej tj.:

– wspólne stanowisko,

– wspólne strategia,

– wspólne działania,

– ogólne wytyczne i zasady,

– regularne współdziałanie państw członkowskich Unii Europejskiej,

c) artykuł 23 określa sposób, w jaki podejmowane są decyzje wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (traktat o Unii Europejskiej zezwala na możliwość wstrzymania się od głosu jednego z państw bądź też możliwość zagłosowania większością głosów).

Zgodnie z uregulowaniami Traktatu ustanawiającego Konstytucję dla Europy wyodrębniono sekcję przeznaczoną problematyce wspólnej polityce bezpieczeństwa i obrony (w zakresie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa wspólnoty europejskiej):

  • zainicjowania specyficznych i zróżnicowanych form rozbudowy współpracy:

– współpracy w wspólnej obronie,

– w wdrażaniu zadań związanych z obroną,

– rozbudowania współpracy strukturalnej,

– założenia Agencji ds. Uzbrojenia, Badań oraz Zdolności wojskowych,

  • poszerzenia tzw. zadań petersburskich o wspólne działania rozbrojeniowe, w tym rozszerzenie działalności z zakresu doradztwa wojskowego, przeciwdziałanie ewentualnym konfliktom zbrojnym bądź też wszelkiego rodzaju działania stabilizacyjne po rozwiązaniu konfliktów,
  • uchwał związanych z zarządzaniem kryzysowym (tj. natężenie zadań wykonywanych w zakresie zarządzania kryzysowego przez koordynację z perspektywy wojskowych i cywilów oraz upoważnienie Ministra Spraw Zagranicznych do zarządzania kryzysowego (z ramienia Rady Europejskiej i Komitetu Politycznego i Bezpieczeństwa).

Autor: Paulina Walas

Harvey, Irma, Maria – zarządzanie kryzysowe w USA podczas gigantycznych huraganów

 

 

Źródło: http://www.abcactionnews.com/news/local-emergency-managers-balance-resources-between-florida-and-texas-as-hurricane-irma-develops

      Huragan to zjawisko silnego wiatru, w którym średnia prędkość wynosi powyżej 33 m/s, czyli nie mniej niż 12° w skali Beauforta. Najczęściej huraganem określa się odpowiednio silne cyklony tropikalne. Huragan jest nazwą stosowaną dla zjawisk występujących nad akwenami Oceanu Atlantyckiego. Najbardziej narażonymi na nie obszarami świata są południowe rejony Stanów Zjednoczonych oraz wybrzeża Afryki. Na początku września 2017 roku nad Florydą przeszedł huragan Irma.                   W związku z ogromną skalą zniszczeń spowodowanych tym kataklizmem na terenie całej Florydy otwartych zostało ponad 530 schronisk, w których mieszkało ponad 116 000 osób.  75 spośród nich to schroniska tzw. specjalnej potrzeby, w których schroniło się łącznie powyżej 12 700 osób.              Po przejściu kataklizmu schroniska są nadal otwarte w całym kraju, w tym schroniska dla osób o specjalnych potrzebach, schroniska dla zwierząt domowych i ogółu ludności. Potrzebne one będą niestety także podczas kolejnego huraganu – Maria.                                                                                                       Władze Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej w związku ze skalą zjawiska muszą bardzo przemyślanie organizować zarządzanie kryzysowe. FEMA (Federalna Agencja Zarządzania Kryzysowego) udostępnia Amerykanom informacje o schronisku w swojej aplikacji mobilnej, które można znaleźć na stronie fema.gov/mobile-app. Gubernator Rick Scott uruchomił całą siłę Armii Stanu Floryda oraz Straż Ganiczną – 7000 członków straży – w celu przygotowania ochrony przed huraganem Irma, a także aby zabezpieczyć pozostawiony majątek osób, które ewakuowały się. Wojsko i Staż Graniczna wspiera ponad 200 schronisk. Gwardia Narodowa Florydy dysponuje 1000 wysokich pojazdów wodnych, 13 śmigłowcami,       17 łodziami i ponad 700 generatorów w trybie gotowości.                                                  Ponad 700 funkcjonariuszy Straży Granicznej przygotowało miejsca dystrybucji żywności i wody, a gdy tylko burza minie i będzie bezpiecznie, razem z FWC przygotowano misję poszukiwawczo-ratowniczą.                         Gwardia Narodowa Florydy koordynuje działania skupiające się na planowaniu i przygotowywaniu tysięcy sił, aby zwiększyć bezpieczeństwo oraz wspierać pomoc humanitarną i pomoc ofiarom katastrof. Do pomocy zaangażowane zostały władze innych stanów: Północna Karolina, Ohio, Wisconsin, Tennessee, Kentucky, Illinois, Connecticut, Mississippi, New Jersey, Alabama, Michigan, Massachusetts, Maryland i Iowa.                                      Gwardia Narodowa Florydy koordynuje działania z Gwardią Narodową w celu rozdysponowania około 30 000 żołnierzy, 4000 ciężarówek, 100 helikopterów i personelu ewakuacyjnego, które są w stanie reagować w razie potrzeby. 10 000 żołnierzy jest w trakcie dołączania do Gardii Florydy.      Ponad 200 oficerów FWC oraz funkcjonariusze agencji partnerskich będzie stacjonowało w obszarach wymagających wspierania bezpieczeństwa dzięki takim zasobom, takim jak ciężarówki, łodzie patrolujące nadbrzeżne i rzeczne, quady i łodzie zanurzalne, aby reagować na krytyczne obszary oparte na ścieżce burzy. Funkcjonariusze SOG (FWC Special Operations Group), członkowie Straży Granicznej oraz Zespół Poszukiwań i Ratownictwa Miejskiego zostali wysłani do rozpoznania, gdy tylko burza przestała być niebezpieczna dla ludzi.                                                  Po przejściu burz do pomocy mieszkańcom poza policją wyznaczonych zostało 1700 żołnierzy (pomagających już przed nawałnicą) oraz dodatkowych 330 żołnierzy, którzy pomagają w likwidacji szkód po przejściu huraganu. Po przejściu niekorzystnych zjawisk meteorologicznych do pracy przystępuje Zespoł FEMA Urban Search & Rescue (US & R), które częściowo stacjonowały w stanie Georgia. Długotrwałe podmuchy wiatru o prędkości powyżej 40 mil/h spowodują, że zamykane zostają mosty i wiadukty. Stanowe Centrum Operacji Ratunkowych kontroluje regularne siłę wiatru z Florida Department of Transportation (FDOT) i ściśle monitoruje prędkość wiatru na mostach.                                                                                                                            Aby poprawić komunikację pomiędzy ludnością wprowadzono bezpłatne punkty dostępu Xfinity WiFi.  Są one dostępne w całym stanie dla osób potrzebujących, aby pomóc mieszkańcom i personelowi ratowniczemu pozostać w kontakcie. Aby uzyskać mapę punktów serwisowych WiFi Xfinity, które znajdują się zarówno wewnątrz, jak i na świeżym powietrzu w miejscach takich jak dzielnice handlowe, parki i przedsiębiorstwa, udostępniono wyszukiwarkę Xfinity.com/wifi.                                                                  Partnerzy telekomunikacyjni monitorują poziomy paliwa dla generatorów i rezerwowe zasilanie dla wież komórkowych, centrów telefonii komórkowej i biur centralnych.      Władze państwowe ściśle współpracują z władzami miast, okręgów i stanów, aby jak najszybciej naprawiać zniszczoną infrastrukturę teleinformatyczną.

Irma

Źródło: http://www.express.co.uk/news/weather/848456/Hurricane-Irma-path-map-storm-hit-New-York-USA

   Osoby, które ewakuowały się, powinny monitorować lokalne stacje radiowe lub telewizyjne w celu uzyskania aktualnych informacji. Osoby ewakuacyjne nie powinny wracać do miejsc stałego pobytu, dopóki nie zostaną poinformowane przez miejscowych urzędników, że można to zrobić bezpiecznie. Zbyt szybki powrót, zwłaszcza, gdy mowa jest o nadejściu kolejnego huraganu, może stanowić znaczne zagrożenie dla bezpieczeństwa. Schroniska dla osób poszkodowanych będą czynne dopóki stan zagrożenia nie minie. Władze nakazują obywatelom pobieranie aplikacji mobilnej  FEMA (dostępna w języku angielskim i hiszpańskim) w celu odbierania komunikatów o zagrożeniach, wskazówek dotyczących otwierania schronów, wskazówek dotyczących przetrwania i ostrzeżeń pogodowych emitowanych przez National Weather Service.                                       FEMA przekazała poszkodowanym osobom 2,4 miliona posiłków i 1,4 miliona litrów wody. Ponadto na terenie Alabamy wydano ponad 5 milionów posiłków, 100 000 talerzy, ponad 2 miliony litrów wody, 47 000 koce, blisko 19 000 łóżeczek, w Karolinie Północnej: ponad 700 000 posiłków i ponad 2,1 miliona litrów wody, w stanie New Jersey: Ponad 360 000 litrów wody. Ponad 21 800 funkcjonariuszy i urzędników federalnych pracowało nad przygotowaniem i reagowaniem na huragany Harvey, Irma oraz jego następcę – Marię, w tym ponad 2100 pracowników FEMA. Dodatkowy personel kontynuuje rozmieszczanie.

Autor: Paweł Gondek

Organy wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej

         Organami wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej (organy te funkcjonują zgodnie z „zasadą jednolitych ram instytucjonalnych”, czyli zobowiązane są do prowadzenia dążeń do ujednolicenia celów UE oraz do rozwoju i szanowania wspólnotowego dorobku) są:

a) Rada Europejska decyduje o polityce obronnej i polityce rozwoju współpracy zagranicznej, współpracuje z ministrami spraw zagranicznych krajów europejskich w Radzie ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych,

b) Parlament Europejski zgodnie z art. 21 Traktatu o Unii Europejskiej wpływa na wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa Unii Europejskiej w zakresie:

– kontroli budżetu (wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa jest finansowana z budżetu wspólnotowego),

– informowania o działaniach wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa,

– domagania się wyjaśnień,

– organizowanie debat w Parlamencie Europejskim dotyczących kierunku rozwoju wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa,

c) Komisja Europejska działa w zakresie:

– reprezentowania Unii Europejskiej na zewnątrz,

– współpracuje z Prezydencją w sferze realizowania wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej,

d) Prezydencja zgodnie z artykułem 18 Traktatu o Unii Europejskiej realizuje wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa UE poprzez:

– reprezentacje w przypadkach objętych WPZiB,

– odpowiada za wykonanie decyzji zaplanowanych przez WPZiB,

– prezentuje opinie Unii Europejskiej na forach międzynarodowych

e) Komitet Stałych Przedstawicieli (COREPER) organizuje przedłużenie pracy Rady Unii Europejskiej m.in. przygotowując jej posiedzenia oraz działa w ramach wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa UE,

f) Wysoki Przedstawiciel ds. wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa zgodnie z artykułem 207 ust. 2 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską wspomaga on pracę Prezydencji i Rady Unii Europejskiej w zakresie działania WPZiB oraz pretenduje kontakty polityczne z państwami trzecimi w tym angażuje się „działając w imieniu Rady i na zlecenie Prezydencji” (zgodnie z art. 18 ust. 3 i art. 26 Traktatu o Unii Europejskiej),

g) Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa (dyrektorzy polityczni ministerstw spraw zagranicznych krajów członkowskich obradują o działaniach WPZiB). Komitet działa w zakresie:

– przyglądania się aktualnej sytuacji międzynarodowej w obszarze wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa,

– ocenianie sytuacji międzynarodowej dla WPZiB,

– dozór nad ustalonymi zadaniami (w szczególności zaplanowanymi operacjami w zakresie zarządzania kryzysowego),

h) Jednostka planowania strategicznego i wczesnego ostrzegania: inwigilowanie, badanie i opinia praktyk działania wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa,

i) Korespondenci europejscy: mianowani pracownicy ministerstwa spraw zagranicznych każdego kraju członkowskiego, którzy odpowiadają za natychmiastową wymianę informacji,

j) Specjalni przedstawiciele: zgodnie z art. 18 ust. 5 Traktatu o Unii Europejskiej Rada UE powołuje ich w przypadkach „koniecznych dla poszczególnych spraw politycznych”,

k) Komitet Wojskowy obejmuje w swym zakresie tworzenie wytycznych dyrektyw dla Komitetu Politycznego i Bezpieczeństwa w dziedzinie: nadzoru operacji wojskowych Unii Europejskiej oraz zaleceń dla Sztabu Wojskowego,

l) Sztab Wojskowy organ funkcjonujący pod kierownictwem Wysokiego Przedstawiciela ds. Wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa działającym w charakterze eksperckim,

m) Komitet do spraw cywilnych aspektów zarządzania kryzysowego.

Źródlo: Barcz J., Międzyrządowe Obszary Współpracy w UE – II i III Filar UE, [w:] Integracja Europejska, red.Barcz J., Kawecka-Wyrzykowska E, Michałowska-Gorywoda K., Warszawa 2007.

Autor: Paulina Walas

 

Walka aparatu represji PRL z powojenną partyzantką

W ostatnich latach wielki renesans przeżywa powojenna partyzantka. Nazywani są najczęściej Żołnierzami Wyklętymi (nazwa ta ukuta została w latach dziewięćdziesiątych XX wieku) lub Niezłomnymi. Prawda historyczna na ten temat jest niezwykle skomplikowana. Na pewno działania każdej ze stron (MO, UB, NKWD, ale także partyzantów) powodowały cierpienie, a nawet śmierć wielu osób. Niniejszy wpis ma na celu przedstawienie za pomocą fotografii rozległej akcji, która miała na celu zwalczenie antykomunistycznego podziemia na obszarze wschodniej i centralnej Polski. Część z tych wydarzeń opisana został w filmie „Historia Roja” w reżyserii Jerzego Zalewskiego. Niestety film nie przedstawił w dostatecznie dobry sposób kontekstu, uwarunkowań historycznych. Z ekranu głównie lała się krew, co nie do końca licuje z patriotycznym przekazem (w końcu przedstawiona była głównie walka Polaków przeciwko Polakom, trochę zatracając faktyczną sytuację geopolityczną powojennej Europy Środkowej, pozostawionej pod sowiecką okupacją).

Źródło: Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej, Oddział w Poznaniu

Traktat Amsterdamski a bezpieczeństwo Unii Europejskiej

          Zgodnie z postanowieniami Traktatu Amsterdamskiego wspólnota europejska zaczęła udoskonalać i rozwijać wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa i obrony, podczas posiedzeń Rady Europy w:

  • Kilonii (03.06.1999-04.06.1999),
  • Helsinkach (10.12.1999-11.12.1999),
  • Santa Maria da Feira (19.06.2000-20.06.2000),
  • Nicei (07.12.2000-11.12.2000).

           Najważniejszym wydarzeniem z punktu widzenia bezpieczeństwa polityki zagranicznej i obrony było posiedzenie Rady Europy w Helsinkach. Wszystkie państwa członkowskie podjęły się do zobowiązania na czas trwania operacji, bądź mobilizacji wojsk (50-60 tys. żołnierzy) pozostawienia sił zbrojnych do dyspozycji Unii Europejskiej oraz założenia kolejnych organów o charakterze polityczno-wojskowym (tj. Komitetu ds. Politycznych i Bezpieczeństwa, Komitetu Wojskowego oraz Sztabu Wojskowego). Ustalono również warunki współpracy między NATO, a Unią Europejską. Posiedzenia Rady Europy w Santa Maria de Feira oraz w Nicei doprowadziły do ujednolicenia działań Unii Europejskiej w obszarze:

– zdolności operacyjnych UE,

– tworzenia nowych organów zajmujących się polityką zagraniczną i bezpieczeństwa UE,

– współpracy UE z państwami trzecimi,

– współpracy NATO z UE,

– reagowania w sytuacjach kryzysowych przez cywili.

Wydarzenia z instytucjonalizacji współpracy politycznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej:

Rok Wydarzenie
1948 Traktat Brukselski
1949 Utworzenie NATO
1950 Utworzenie Europejskiej wspólnoty Obronnej i Europejskiej Wspólnoty Politycznej (wg planu Plevena)
1962 Ścisła współpraca polityczna (wg planu Foucheta)
1970 Spotkania Ministrów Spraw Zagranicznych, utworzenie Komitetu Politycznego, Europejska współpraca Polityczna, ujednolicenie wspólnego stanowiska
1974 Utworzenie Rady Europejskiej (skład: szefowie państw i rządów)
1977 Powołanie Trójki (w składzie przewodniczący ustępujący, aktualny i przyszły)
1984 Deklaracja Rzymska Unii Zachodnioeuropejskiej
1986 Włączenie polityki bezpieczeństwa, utworzenie Jednolitego Aktu Europejskiego UE
1987 Platforma Haska Unii Zachodnioeuropejskiej
1992 Traktat z Maastricht, utworzenie Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa

Fragmenty artykułu pochodzą z źródła: Wróbel I., Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa Unii Europejskiej, [w:] Unia Europejska: Leksykon integracji, red. W. Bokajły, K.Dziubki, Wrocław 2004, s.600-601.

Autor: Paulina Walas

Zarządzanie rozwojem lokalnym i regionalnym – widmo nadchodzących wyborów samorządowych

    Panad dwadzieścia lat odrodzonej samorządności polskiej to niewątpliwy sukces, lecz nadal istnieją problemy, które należy rozwiązać, by ulepszać, usprawniać funkcjonowanie samorządowych wspólnot lokalnych i regionalnych. Wśród najpilniejszych spraw są m.in. samorządowe finanse, które należy racjonalnie kształtować. Ważna jest strategia rozwoju miasta na najbliższe dziesięciolecie. Ogromne znaczenie ma “pomysł” władz miasta na jego rozwój. Coraz częściej włodarze przenoszą do zarządzania miastem, gminą, powiatem i województwem pomysły z biznesu. Oby tylko nie zawsze oznaczało to cięcia kosztów i zwolnienia, a przynosiło racjonalne gospodarowanie zasobami, mądre inwestycje oraz pozyskiwanie zewnętrznych środków na inwestycje, które sprzyjają komfortowi życia ludności, a zwłaszcza obniżają bezrobocie.                                                  Transformacja ustrojowa, jaka nastąpiła w Polsce w 1990 roku stworzyła gminom możliwość samodzielnego decydowania o kierunkach ich rozwoju i zakresie zmian zachodzących na ich terenie. Gmina stała się organizatorem i koordynatorem działań oraz procesów zachodzących na szczeblu lokalnym w różnych sferach życia społecznego, a w szczególności: oświaty, infrastruktury technicznej, opieki społecznej, planowania przestrzennego i tworzenia warunków indywidualnej działalności gospodarczej, ochrony zdrowia i środowiska naturalnego.                                                                                      We współczesnych uwarunkowaniach ustrojowych wzrastają oczekiwania społeczne dotyczące umiejętności dobrego zarządzania miastem przez wybrane władze. Obejmują one demokratyczny i efektywny system rządzenia, skutecznie działające urzędy i miejskie instytucje publiczne, właściwą jakość usług publicznych oraz umiejętności dostosowywania się do nowych potrzeb społecznych. Dobre zarządzanie wymaga zaufania społeczeństwa do władz lokalnych, bo bez niego demokracja jest pustym sloganem, ogranicza się jedynie do określonych procedur i konwencji. Dobre zarządzanie publiczne uwzględnia zasady przejrzystości, uczciwości, przystępności i solidarności z obywatelami. Zarazem zapewnia, że osoby i przedsiębiorstwa, które w mniejszym lub większym stopniu podlegają wpływom zarówno polityki lokalnej, jak i rynku, osiągają największe korzyści.                                                                                                                                        W połowie 2017 roku funkcjonowaniem samorządu terytorialnego zainteresowały się Rząd i Parlament. Ustawa, którą oddał Sejm do podpisu Prezydentowi RP, miała w swej treści zapisaną m.in. możliwość bezwzględnego działania w sytuacji, kiedy Regionalne Izby Obrachunkowe będą miały zastrzeżenia do finansów gminy (dajmy na to wg urzędników pieniądze nie zostały wydane na właściwy cel). Wówczas RIO mogło wnioskować o powołanie komisarza (którego wskazałaby Prezes Rady Ministrów, bez pytania o zdanie mieszkańców, którzy wcześniej daną osobę wybrali w wyników wolnych wyborów). Obecnie też może, ale procedura trwa długo, bo prezydent, burmistrz, czy wójt mają prawo odwoływać się do sądu. Gdyby nowelizacja ustawy weszła w życie – komisarz byłby powoływany w trybie natychmiastowym. Odwołany prezydent, wójt, czy burmistrz mógłby poskarżyć się do sądu, ale już nie pełniąc urzędu, a – wiadomo – sprawy sądowe mogą ciągnąć się latami. Prezydent RP jednak ustawy nie podpisał.                                                                                                        Społeczna ocena działania każdego samorządu lokalnego, przedstawicieli władz wyższego szczebla pochodzących z danego terenu oraz rzetelności tych przedstawicieli wyrażona jest przez obywateli w wyborach. To w wolnym akcie wyborczym dokonuje się podsumowanie obywatelskie dotychczasowych działań wybranej w poprzednich wyborach grupy ludzi (radnych) lub pojedynczych obywateli (burmistrza, posłów i prezydenta) do zarządzania gminą, miastem, powiatem, województwem i w końcu całym krajem. Samorządowcy taką szansę będą mieli już w przyszłym roku. Pozostało więc przed nimi wiele pracy. Rodzą się także pytania, czy polityka krajowa będzie miała wpływ na kształt wyborów samorządowych? Czy może jednak społeczność lokalna znużona bojami na szczeblu parlamentarnym wybierze przedstawicieli mniejszych, lokalnych komitetów wyborczych?