Pomoc de minimis to rodzaj wsparcia ze strony państwa, które w swojej istocie jest tak skonstruowane, żeby nie zaburzało konkurencyjności pomiędzy przedsiębiorstwami i nie wpływało w znaczący sposób na wymianę handlową na rynku wewnętrznym Unii Europejskiej.
Pomoc ta może być udzielana przedsiębiorstwom w różnych formach. Są to głównie szkolenia, umarzanie odsetek od ubezpieczeń społecznych, pieniądze na drobne inwestycje, jednorazowa amortyzacja, szkolenia i usługi doradcze, kredyty i pożyczki udzielane na preferencyjnych warunkach, refundacje, rekompensaty, zaniechanie poboru podatku, poręczenia i gwarancje.
Każde przedsiębiorstwo posiada ograniczenie kwotowe wartości pomocy de minimis jaką może otrzymać. O wysokości limitu można dowiedzieć się w Urzędzie Ochrony Konkurencji i Konsumentów.
Ograniczenia finansowe pomocy de minimis są sprecyzowane w Rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 roku w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. W rozporządzeniu napisane zostało, że całkowita kwota pomocy de minimis przyznanej przez państwo członkowskie jednemu przedsiębiorstwu nie może przekroczyć 200 000 EUR w okresie trzech lat podatkowych. Natomiast całkowita kwota pomocy de minimis przyznanej przez państwo członkowskie jednemu przedsiębiorstwu prowadzącemu działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarów nie może przekroczyć 100 000 EUR w okresie trzech lat podatkowych. Pomoc de minimis nie może zostać wykorzystana na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego towarów.
Wspomniane wyżej rozporządzenie 1407/2013 oprócz limitu finansowego pomocy de minimis, obejmuje także wyłączenia podmiotów, które nie mogą otrzymać pomocy. Należą do nich:
• przedsiębiorstwa, które zajmują się produkcją podstawową produktów
• przedsiębiorstwa prowadzące działalność w sektorze przetwarzania i wprowadzania do obrotu produktów rolnych w następujących przypadkach:
− kiedy wysokość pomocy ustalana jest na podstawie ceny lub ilości takich produktów
nabytych od producentów podstawowych lub wprowadzonych na rynek przez
przedsiębiorstwa objęte pomocą
− kiedy przyznanie pomocy zależy od faktu przekazania jej w całości lub części producentom podstawowym
Główna różnica pomiędzy pomocą publiczną a pomocą de minimis, to dominacja mikro-, małych i średnich przedsiębiorców wśród beneficjentów pomocy de minimis. Najwięcej z tej pomocy korzystają przedsiębiorcy prywatni (95% ogólnej pomocy).
W ostatnich latach najwięcej tej pomocy udzielono przedsiębiorcom z województwa mazowieckiego, wielkopolskiego i śląskiego, których łączny udział w ogólnej wartości pomocy de minimis udzielonej sięga ponad 30 %.
Z badań autora wynika, że zaledwie około kilkunastu procent polskich przedsiębiorców zwraca się w dużym o taką formę pomocy. Pozostali, albo z tej pomocy nie korzystają, albo w niewielkim stopniu. Z pewnością wiedzą na temat pomocy de minimis jest zbyt mała, zdecydowanie za mało popularyzowana przez administrację państwową. Jest to zła wiadomość, ponieważ pomoc de minimis pomaga w zwiększeniu konkurencyjności i rentowności przedsiębiorstw pochodzących z państw Unii Europejskiej, w tym polskich, często rodzinnych, lokalnych firm.