Perspektywa bezpieczeństwa ekonomicznego w Polsce w kontekście poboru podatków

http://podatki.gazetaprawna.pl/artykuly/850033,vat-fiskus-zwolnienia-podatkowe.html
http://podatki.gazetaprawna.pl/artykuly/850033,vat-fiskus-zwolnienia-podatkowe.html

          Bezpieczeństwo ekonomiczne ma na celu zapewnienie ciągłości zrównoważonego rozwoju państwa poprzez finansowanie poszczególnych elementów składowych bezpieczeństwa narodowego. Jest to bardzo ważny element, ponieważ to od stanu budżetu państwa zależy to, w jaki sposób będą finansowane jednostki mundurowe, szpitale, szkoły oraz administracja publiczna zajmująca się infrastrukturą krytyczną i szeroko pojętym zarządzaniem kryzysowym. Już od wczesnych lat 90’ XX wieku w Polsce odkąd powstał podatek dochodowy od osób fizycznych (PIT), podatek dochodowy od osób prawnych (CIT) oraz podatek od towarów i usług (VAT) zauważalne jest zjawisko prania brudnych pieniędzy, przemytu, wyłudzania podatków (zwłaszcza w przypadku podatku od towarów i usług).

          Państwo, jako legislator podjął działania mające na celu zmniejszenie występowania przestępstw i wykroczeń o charakterze celno – skarbowym przy jednoczesnym zapewnieniu zwiększenia wpływów do budżetu państwa z tytułu poboru podatków. Działanie te mają również na celu poprawę współpracy pomiędzy organami podatkowymi i służbami celnymi. Warto tutaj wspomnieć o działającej od marca 2017 roku Krajowej Administracji Skarbowej, która połączyła Służbę Celną, Urzędu Kontroli Skarbowej oraz Urzędy Skarbowe w jeden zharmonizowany twór, który dzięki nowym metodom zwiększenia kontroli celno – skarbowej ma możliwość zwiększenia wpływów do budżetu państwa. Powstała również jednostka Służba Celno – Skarbowa posiadająca zarówno uprawniania policyjne jak i kontrolne, które pozwalają na większy zakres działań podczas przeprowadzania kontroli przewożonych ładunków, w tym na przykład paliwa, który opodatkowany jest podatkiem od towarów i usług, podatkiem akcyzowym oraz „opłatą paliwową”. Metody, które mają przyczynić się do uszczelniania systemu podatkowego w Polsce stosowane przez Krajową Administrację Skarbową to między innymi:

– Jednolity Plik Kontrolny (przedstawiający strukturę logiczną każdego przedsiębiorstwa i ich składowych, sprzedaży, zakupu, wyciągów bankowych, ksiąg handlowych, stanie magazynów, fakturach, podatkowej księgi przychodów i rozchodów oraz z danymi, które zostały pobrane z ewidencji przychodów),

– metoda podzielonej płatności (płatność za każdą fakturę zostałaby podzielona na dwa etapy. Pierwszy to przelew kwoty netto do kontrahenta, drugi to przelew kwoty VAT na specjalny rachunek bankowy VAT),

– odwrotne obciążenie (stosowany dla wybranych przedsiębiorstw, które zgodnie z zamysłem ustawodawcy stanowią grupę wysokiego ryzyka, w której mogą wystąpić znamiona wykroczeń lub przestępstw skarbowych; lista przedsiębiorstw określona została zgodnie z załącznikiem nr 13 ustawy o podatku od towarów i usług – faktura, która została wystawiona z odwrotnym obciążeniem przerzuca obowiązek rozliczania tego podatku z sprzedawcy na nabywcę),

– kontrola celno – skarbowa, nadzór, dozór i rewizje celne oraz postępowanie podatkowe i kontrola podatkowa (przy tych formach warto zaznaczyć, że istniały one już wcześniej w innej formie, wcześniej wobec przedsiębiorstwa mogła toczyć się oddzielnie kontrola celna i kontrola podatkowa, w obecnej formie kontrola celno – skarbowa łączy obydwie kontrole w jednym postępowaniu).

     Podsumowując, zmiany podatkowe dla każdego oznaczają pewne trudności i nieudogodnienia, niemniej jednak należy mieć na uwadze, że według ustawodawcy mają one przyczynić się do zwiększenia wpływów budżetowych z tytułu poboru podatków. To właśnie wpływy do budżetu dzielone są na poszczególne dziedziny bezpieczeństwa w celu zapewnienia zrównoważonego rozwoju zarówno samego państwa jak i ich obywateli. Każde państwo, któremu udało się zniwelować zjawisko wyłudzania podatków czy przemytu odnotowało zwiększony pobór podatków do budżetu. Czy przedstawione powyżej metody ograniczenia występowania przestępstw oraz wykroczeń skarbowych przyniosą jakieś skutki? Na te pytanie obecnie nie jestem w stanie państwu odpowiedzieć. Należy poczekać na oficjalne statystyki opracowywane przez Ministerstwo Finansów po każdym roku podatkowym oraz zauważyć to czy w państwie będą widoczne pozytywne i długofalowe zmiany i zrównoważony rozwój związany z rozdysponowaniem podatków na poszczególne gałęzie bezpieczeństwa narodowego w Polsce.

Autor Paulina Walas

Bezpieczeństwo jako stan. Prawo i organizacje międzynarodowe

Określenie bezpieczeństwa zależy w dużej mierze od danej jednostki- jej potrzeb, cech charakteru, miejsca zamieszkania, wieku, płci, statusu materialnego, stanu zdrowia. Stan bezpieczeństwa w pojęciu militarnym (wojskowym) zależy też od proporcji własnej siły i znajomości słabości przeciwnika. Inaczej bezpieczeństwo będą pojmować teoretycy związani z tą dziedziną, inaczej też pojęcie bezpieczeństwa pojmują dzieci czy też osoby starsze. Bezpieczeństwo (z angielskiego security, se cura (łac.) – „wolny od troski”, securitas – stabilność polityczna), według słownika Biura Bezpieczeństwa Narodowego to odczuwalny stan, który daje jednostce poczucie pewności oraz szansę na doskonalenie i gwarancję jego zachowania. Bezpieczeństwo określa sytuację, która charakteryzuje się brakiem ryzyka i obawy o utratę czegoś, co wybrana jednostka ceni sobie najbardziej np. dobra materialne, uczucia, szacunek, pracy bądź też zdrowia. Inaczej mówiąc bezpieczeństwo można określić również, jako: stan, który zapewnia człowiekowi warunki samorealizacji. Jednostki, grupy społeczne i państwo nie odczuwają zagrożenia dla swego istnienia i interesów. Istnieją formalne, instytucjonalne i praktyczne gwarancje ochrony, poczucie stabilności i trwałości określonego stanu rzeczy, poczucie braku zagrożenia, doznawanie spokoju w codziennym bytowaniu, stan i proces przetrwania i rozwoju każdej formy bytu.

          Tradycyjnie bezpieczeństwo narodowe odnosiło się do uniwersalnych wartości bezpieczeństwa związanego ze stanem militarnym państwa, mierzonego gotowością do interwencji lub obroną. Obecnie bezpieczeństwo narodowe jest postrzegane częściej, jako stan i proces uzyskany w rezultacie odpowiednio zorganizowanej obrony i ochrony przed wszelkimi zagrożeniami pochodzącymi z różnych dziedzin działalności państwa. Stwierdzić należy, że samo pojęcie bezpieczeństwo jest postrzegane, jako wieloznaczne i wieloaspektowe. Brak jasnych i jednoznacznych definicji utrudnia systematykę pojęć. Dzieje się tak między innymi, dlatego, iż jest to, jak się podkreśla „stan i proces”, a nie wartość o stałych i niezmiennych desygnatach.

          Polska, jako państwo członkowskie Unii Europejskiej stworzyła podstawowy akt mający na celu opracowanie zadań związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa narodowego. Akt ten, Strategia Bezpieczeństwa Narodowego związany jest z art. 4a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 roku o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej. Zaletą Strategii Bezpieczeństwa Narodowego jest wielofazowe podejście do szerokiej problematyki występujących zagrożeń, która dzięki takiemu podejściu zawiera rozwiązania nieobejmujące tylko zagrożenia związane z militariami. Warto również zaznaczyć, iż, Strategia Bezpieczeństwa narodowego wyróżnia wiele aspektów bezpieczeństwa tj. telekomunikacyjne, informacyjne, ekonomiczne, społeczne, obywatelskie, wewnętrzne, militarne i zewnętrzne.

          Obowiązująca Strategia Bezpieczeństwa Narodowego weszła w życie pod koniec 2014 roku. Nowe wyzwania stające przed Polską wymusiły zmianę w postrzeganiu bezpieczeństwa zarówno przez organy władcze jak i samych obywateli. Ważnym elementem zabezpieczenia tego systemu jest członkostwo Polski w Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO), Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ), Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE) jak i w Unii Europejskiej. Organizacje te stanowią pewien filar ochrony dla Polski, ale również obowiązek mający na celu rozwój zarówno sił militarnych oraz współpracy międzynarodowej, która ma zapewnić wymianę informacji, infrastruktury (między innymi sprzętu militarnego, nowych technologii) oraz współpracę wojsk poprzez organizowane wspólne ćwiczenia. Strategia Bezpieczeństwa Narodowego Rzeczpospolitej Polskiej jest pewnym swoistym aktem łączącym zarówno prawo krajowe jak i prawo europejskie. Ma na celu obronę własnego terytorium przy zachowaniu pełnej infrastruktury krytycznej i osiągnięciu jak najmniejszych strat finansowych jak i wojskowych. Istotnym elementem Strategii jest, więc nie tylko posiadania i zapewnienie funkcjonowania infrastruktury krytycznej, ale również zintegrowania jej z system zarządzania kryzysowego. Ważne jest, więc zapewnienie środków na rozwój, rozbudowę i podtrzymywanie tych systemów, ponieważ to one są istotnym elementem zapewnienia ciągłości funkcjonowania państwa, obywateli jak i służb mundurowych, które w czasie kryzysu bądź wojny zapewniają możliwość obrony.

          Obecnie zagrożenia wymierzone są albo w poszczególne państwa albo w interesy, wartości moralne, kulturowe lub religijne oraz instytucje. To dostępność nowych technologii stanowi dla terrorystów pewną łatwość w wykonywaniu swoich celów, ponieważ każdy ma dostęp do szybkiego przemieszczania się pomiędzy państwami jak i prowadzenia operacji finansowych, które mają zapewnić środki dla grup. Dostępność do broni oraz środków, które mogą je stworzyć skutkuje wzrostem zagrożeń wewnętrznych jak i zewnętrznych dla każdego państwa. Podsumowując, bezpieczeństwo narodowe to nie tylko system militarny, ale również społeczeństwo, ekonomia, energetyka, infrastruktura, ekologia, informatyka, kultura, polityka oraz aspekty socjalne.

Autor: Paulina Walas

 

Rola Służby Celno – Skarbowej w walce z przemytem

Służba Celno – Skarbowa oprócz uczestnictwa w I filarze Unii Europejskiej (traktaty założycielskie wspólnot w tym Unijny Kodeks Celny, unia celna i wspólny rynek) zgodnie z postanowieniami III filaru UE uczestniczy w walce zorganizowaną przestępczością międzynarodową i współpracuje z policą w celu zwalczania zorganizowanej przestępczości międzynarodowej poprzez ochronę:

·         granic zewnętrznych państwa (zgodnie z przepisami układu z Schengen),

·         walki z terroryzmem,

·         walki z przestępczością zorganizowaną, korupcją i oszustwami,

·         walki z przestępczością narkotykową.

          Służba Celno – Skarbowa w Unii Europejskiej odgrywa istotną rolę zwalczaniu, zapobieganiu i ściganiu przestępstw o charakterze celnym, a w szczególności:

– nielegalnego obrotu handlowego (niebezpiecznymi materiałami nuklearnymi i toksycznymi odpadami oraz produktami skierowanymi do produkcji broni biologicznej, chemicznej i jądrowej: towary te są objęte zakazem, amunicją, bronią i materiałami wybuchowymi, narkotykami i substancjami psychotropowymi oraz dobrami kultury,

– obrotu handlowego niebezpiecznymi środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi (skierowane do nielegalnej produkcji narkotyków) wymienionymi w I i II tabeli Konwencji Narodów Zjednoczonych z 20 grudnia 1988,

– przewożenia i handlowaniem towarami, na które wspólnota europejska wydała zakaz bądź zakaz obowiązuje w krajowym przepisie celnym,

– nielegalnego handlu międzynarodowego towarami, na które nałożono podatki. Handel ten prowadzony jest z naruszeniem obowiązujących zobowiązań podatkowych bądź w celu uzyskania nielegalnych z aktami normatywnymi dofinansowań z pomocy publicznej powiązanej z wywozem lub przywozem towarów. Działania te mogą doprowadzić do poważnych obciążeń finansowych dla budżetów państw członkowskich lub Wspólnoty Europejskiej poprzez zastosowanie subwencji, czyli dofinansowania jednostek, lub podmiotów,

– przestępstwa międzynarodowe (zawinione i zamierzone w ramach funkcjonowania grup terrorystycznych) przeciwko własności, wolności osobistej, życiu bądź zdrowiu),

– handel żywym towarem bądź przemyt imigrantów na obszar terytorialny wspólnoty europejskiej,

– pranie pieniędzy bądź przemyt.

Każdy towar przewożony przez granice Unii Europejskiej jest kontrolowany na portach lotniczych, morskich bądź na punktach granicznych przez Służbę Celno – Skarbową. Wyróżniamy trzy rodzaje kontroli przeprowadzanych przez celników w celu zniwelowania zjawisk przestępczych bądź terrorystycznych:

a)    Kontrola celna – to wszystkie działania realizowane w zakresie dozoru celnego, a zwłaszcza: rewizja celna, przeszukiwanie pomieszczeń i osób, rewidowanie i sprawdzanie zamknięć celnych, kontrola autentyczności dokumentów, księgowości osób i innych dokumentów, konwój celny, kontrola i zatrzymywanie bagaży, środków transportu i towarów, które są przewożone przez podróżnych,

b)    Dozór celny – to wszystkie działania przyjmowane przez Służbę Celno – Skarbową w ramach zobowiązania do stosowania aktów normatywnych wspólnotowego oraz krajowego prawa celnego. W zakresie działań dozoru celnego podlega kontrola celna towarów wyprowadzanych i wprowadzanych w obszarze kraju.

c)    Rewizja celna – to wszystkie działania podejmowane w obszarze kontroli celnej. Obejmują swym zakresem ustalenie: ilości, rodzaju i stanu towarów oraz wartości celnej towaru. Służba Celno – Skarbowa może wykonywać rewizję celną towarów przywożonych lub wywożonych z obszaru wtedy, gdy towar jest w trakcie kontroli zgłoszenia celnego.

Autor: Paulina Walas

Walka z terroryzmem ekonomicznym na przykładzie Służby Celno – Skarbowej

Źródło: https://www.portalprzemyski.pl/wp-content/uploads/2017/03/fot-1.jpg

          Bezpieczeństwo ekonomiczne to harmonijne funkcjonowanie gospodarki państwowej oraz zapewnienie bezkonfliktowej wymiany handlowej gospodarki z innymi państwami trzecimi (m.in. w ramach działania unii celnej wspólnoty europejskiej). Bezpieczeństwo ekonomiczne determinowane jest poprzez wartości:

·         eksportu i importu,

·         stabilności kursu walutowego oraz stóp procentowych,

·         stabilności bilans obrotów bieżących państwa,

·         dopływu technologii do państwa,

·         efektywności i stabilność oszczędności (w tym rezerw państwa),

·         bezpośrednich inwestycja (realizowane i planowane na terytorium państwa),

·         sprawności ściągania podatków (w tym ceł i akcyzy naliczanych przez Służbę Celno – Skarbową).

          Terroryzm to zjawisko wielowymiarowe i wielopłaszczyznowe. Dotyczy nie tylko sfery publiczno – społecznej, ale również gospodarczo-finansowej państwa. Samo pojęcie terroryzmu ekonomicznego dotyczy wszelkich działań dotyczących wymuszeń, gróźb i zastraszaniu grup społecznych poprzez:

·         restrykcje finansowe,

·         kontrybucje,

·         lichwę lub wszelakie należności materialne.

          Terroryzm ekonomiczny jest praktykowany organizacje terrorystyczne, koncerny międzynarodowe bądź gangi. Aby uskutecznić swoje nielegalne działania terroryści często wykorzystują luki w prawie wspólnotowym bądź krajowym, albo przekupują sądy lub aparat prawniczy.  Służba Celno – Skarbowa to jednolita umundurowana formacja, utworzona nie tylko w celu zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony obszaru celnego Wspólnoty Europejskiej, ale również zobowiązania do przestrzegania „zgodności z prawem przywozu towarów na polski obszar celny oraz wywozu towarów z polskiego obszaru celnego” wraz z Służbą Graniczną (umundurowaną, jednolitą i uzbrojoną formacją, której naczelnym celem jest kontrolowanie ruchu granicznego oraz ochrona granic państwa) współpracuje głównie w zakresie:

·         szkolenia funkcjonariuszy Służby Celno – Skarbowej i Służby Granicznej,

·         uniemożliwiania wprowadzenia towarów objętych zakazem na polski obszar celny,

·         inicjowaniu wspólnych działań mających na celu zagwarantowanie sprawnego ruchu granicznego na przejściach dzięki zastosowaniu odpraw celnych i kontroli granicznej do infrastruktury Służby Celno – Skarbowej i Służby Granicznej,

·         zobowiązanie do przeciwdziałania terroryzmowi,

·         kooperację wniosków o wykonywanie kontroli celnej transportu i osób,

·         ustanowienie interwencji w celu poprawy w przejściach granicznych płynności ruchu granicznego u służb granicznych państw sąsiednich,

·         przekazywanie informacji służb i danych statystycznych powiązanych z oceną ich funkcjonowania oraz o zjawiskach i sytuacjach sprawiających wrażenie o korupcji obu służb z udziałem funkcjonariuszy,

·         zobowiązanie się do działań grup mobilnych Służby Celno – Skarbowej i Służby Granicznej,

·         współpraca w dziedzinie ujawnienia osób wywodzących się z krajów „wysokiego ryzyka”.

Autor: Paulina Walas

Traktat Amsterdamski a bezpieczeństwo Unii Europejskiej

          Zgodnie z postanowieniami Traktatu Amsterdamskiego wspólnota europejska zaczęła udoskonalać i rozwijać wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa i obrony, podczas posiedzeń Rady Europy w:

  • Kilonii (03.06.1999-04.06.1999),
  • Helsinkach (10.12.1999-11.12.1999),
  • Santa Maria da Feira (19.06.2000-20.06.2000),
  • Nicei (07.12.2000-11.12.2000).

           Najważniejszym wydarzeniem z punktu widzenia bezpieczeństwa polityki zagranicznej i obrony było posiedzenie Rady Europy w Helsinkach. Wszystkie państwa członkowskie podjęły się do zobowiązania na czas trwania operacji, bądź mobilizacji wojsk (50-60 tys. żołnierzy) pozostawienia sił zbrojnych do dyspozycji Unii Europejskiej oraz założenia kolejnych organów o charakterze polityczno-wojskowym (tj. Komitetu ds. Politycznych i Bezpieczeństwa, Komitetu Wojskowego oraz Sztabu Wojskowego). Ustalono również warunki współpracy między NATO, a Unią Europejską. Posiedzenia Rady Europy w Santa Maria de Feira oraz w Nicei doprowadziły do ujednolicenia działań Unii Europejskiej w obszarze:

– zdolności operacyjnych UE,

– tworzenia nowych organów zajmujących się polityką zagraniczną i bezpieczeństwa UE,

– współpracy UE z państwami trzecimi,

– współpracy NATO z UE,

– reagowania w sytuacjach kryzysowych przez cywili.

Wydarzenia z instytucjonalizacji współpracy politycznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej:

Rok Wydarzenie
1948 Traktat Brukselski
1949 Utworzenie NATO
1950 Utworzenie Europejskiej wspólnoty Obronnej i Europejskiej Wspólnoty Politycznej (wg planu Plevena)
1962 Ścisła współpraca polityczna (wg planu Foucheta)
1970 Spotkania Ministrów Spraw Zagranicznych, utworzenie Komitetu Politycznego, Europejska współpraca Polityczna, ujednolicenie wspólnego stanowiska
1974 Utworzenie Rady Europejskiej (skład: szefowie państw i rządów)
1977 Powołanie Trójki (w składzie przewodniczący ustępujący, aktualny i przyszły)
1984 Deklaracja Rzymska Unii Zachodnioeuropejskiej
1986 Włączenie polityki bezpieczeństwa, utworzenie Jednolitego Aktu Europejskiego UE
1987 Platforma Haska Unii Zachodnioeuropejskiej
1992 Traktat z Maastricht, utworzenie Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa

Fragmenty artykułu pochodzą z źródła: Wróbel I., Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa Unii Europejskiej, [w:] Unia Europejska: Leksykon integracji, red. W. Bokajły, K.Dziubki, Wrocław 2004, s.600-601.

Autor: Paulina Walas

Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa państw członkowskich Unii Europejskiej

          Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa to wyodrębniona część drugiego filaru Unii Europejskiej. Na początku funkcjonowania obejmowała tylko wspólne działania tzw. miękkie aspekty bezpieczeństwa opierając się głównie na dyplomacji bez udziału sił militarnych. W 1999 roku ogłoszono utworzenie Europejskiej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony, w której dodano aspekty związane z: wojskiem i obronnością.

         Głównym założeniem funkcjonowania wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, (jako części wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony) jest samodzielne reagowanie państw członkowskich na sytuacje kryzysowe bez szkody dla działań innych organizacji jak NATO przy użyciu środków: militarnych, gospodarczych oraz politycznych. Powołano w ramach funkcjonowania II filaru UE wojskowe instytucje, dzięki którym możliwa jest kontrola polityczna oraz strategiczne dowodzenie; siły szybkiego reagowania Unii Europejskiej będą wspierane przez lotnictwo i marynarkę oraz jednostki mobilne (utrzymanie tych jednostek będzie możliwe przez rok w liczbie 50-60tys. żołnierzy w regonie konfliktu). Powstanie takiego korpusu militarnego jest zapoczątkowaniem nowej, jakości integracji europejskiej pod względem bezpieczeństwa militarnego wszystkich krajów członkowskich Unii Europejskiej.

            Artykuł 17 Traktatu o Unii Europejskiej wprowadza pojęcie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa obejmującej: „wszystkie kwestie, które dotyczą bezpieczeństwa Unii, do czego należy także stopniowe określanie wspólnej polityki obronnej”. W zakresie stosunków zewnętrznych państw członkowskich wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa dotyczy arcytrudnych spraw międzynarodowych, ponieważ odnosi się do zapewnienia suwerenności krajów. Podczas Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie ustalono, że wszystkie kraje będące w Unii Europejskiej zobowiązują się do: współpracy i wzmacniania politycznej solidarności. Dzięki temu rozwiązaniu wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa obejmuje humanitarne zadania w zakresie:

– ratownictwa,

– przywracania i utrwalania pokoju w sytuacjach kryzysowych.

          Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa nie wyklucza bilateralnej współpracy z organizacjami typu NATO (Organizacja Traktatu Północnoatlantyckiego) bądź ONZ (Organizacji Narodów Zjednoczonych) przy jednoczesnym poszanowaniu indywidualnych polityk obronnych i zapewnieniu wywiązania się z zobowiązań członkostwa w NATO lub ONZ. Państwa członkowskie Unii Europejskiej będące jednocześnie członkami Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych zobowiązani są do:

– obrony interesów i stanowiska Unii Europejskiej,

– zgodnego działania w bieżących sprawach Unii Europejskiej,

– informowania państw członkowskich o aktualnych sprawach Unii Europejskiej.

Źródło:

Łoś-Nowak T., Polityka zagraniczna Unii Europejskiej, [w:] Integracja europejska, red. K.A, Wojtaszczyk, Warszawa 2006

Tałasiewicz M., Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa, http://www.zpsb.pl/uploads/jean_monnet/wspolna%20polityka%20zagrani , 30.08.2017.

Autor: Paulina Walas.

 

Kto odpowiada w Polsce za zarządzanie kryzysowe?

Zgodnie z ustawą o zarządzaniu kryzysowym w Polsce pojęcie zarządzania kryzysowego rozumiemy, jako szereg działań organizacji administracji publicznej, które są elementem kierowania systemem bezpieczeństwa narodowego. Działania te polegają na:

– zapobieganiu występowania sytuacji kryzysowej, która wiąże się z działaniami natury lub człowieka,

– przygotowaniu infrastruktury krytycznej, niezbędnego sprzętu, wyszkolenia ludzi oraz opracowaniu planów reagowania kryzysowego

– reagowaniu podczas wystąpienia sytuacji kryzysowej w taki sposób, aby niwelować skutki oraz usunąć źródło kryzysu,

– przywróceniu do pierwotnego stanu po wystąpieniu sytuacji kryzysowej poprzez między innymi odbudowanie infrastruktury krytycznej.

Ostatnie wydarzenia w Polsce spowodowały wzmożone zainteresowanie wśród obywateli tematyką zarządzania w sytuacjach kryzysowych. Ogromne straty poniesione przez Polaków w wyniku nawałnic oraz wichur doprowadziły do rozgoryczenia społeczeństwa. Zbyt powolne działania rządu przyczyniły się do oburzenia społeczeństwa ze względu na opieszałość i brak decyzji chociażby odnośnie wykorzystania sił wojska polskiego. Zapis Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej jednoznacznie określa, że na wniosek wojewody Minister Obrony Narodowej może zezwolić na wykorzystanie wojska w celach „wykonywania zadań z zakresu reagowania kryzysowego, stosownie do ich przygotowania specjalistycznego, zgodnie z wojewódzkim planem zarządzania kryzysowego”.

Niniejsza tabela przedstawia podział odpowiedzialności w trakcie zagrożeń kryzysowych w Polsce:

Segment organizacyjno – decyzyjny Segment organizacyjno – doradczy CENTRUM ZARZADZANIA KRYZYSOWEGO
Rada Ministrów Krajowy „rządowy” Zespół Zarządzania kryzysowego Rządowe Centrum Bezpieczeństwa
Minister spraw Wewnętrznych lub Administracji Resortowy zespół zarządzania kryzysowego na poziomie ministerialnym. Centrum Zarządzania Kryzysowego na poziomie ministerstwa
Wojewoda Wojewódzki zespół zarządzania kryzysowego Wojewódzkie Centrum Zarządzania Kryzysowego
Starosta Powiatowy zespół zarządzania kryzysowego Powiatowe Centrum Zarządzania Kryzysowego
Burmistrz lub Prezydent Gminny zespół zarządzania kryzysowego Gminne lub Miejskie Centrum Zarządzania kryzysowego

Segment to jednostki, które zajmują się planowaniem oraz koordynowaniem działań z zakresu zarządzania kryzysowego. Analizują i oceniają występującą sytuację kryzysową oraz przygotowują warianty działania i propozycje rozwiązań mających na celu zniwelowanie skutków.

Każde zjawisko, zagrożenie dla systemu bezpieczeństwa narodowego powinno być badane pod względem możliwości rozwoju zarządzania kryzysowego w Polsce. Poziom bezpieczeństwa Polaków związany jest z funkcjonowaniem oraz działalnością organizacji pozarządowych, podmiotów publicznych oraz organów władzy publicznej na każdym szczeblu.

Źródło: Ustawa z dnia 26 kwietnia 2007 roku o zarządzaniu kryzysowym (Dz. U. 2007 nr 89 poz. 590).

Autor: Paulina Walas