Bezpieczeństwo Krajowe

Coraz większa aktywność rosyjskiego wywiadu w Europie – przypadek Siergieja Stripala

Police found Skripal and Yulia, unconscious on a bench outside The Maltings shopping centre in Salisbury. The Skripals were poisoned with a substance that was part of the Novichok group of nerve agents developed by the Soviet Union’s military in the 1970s and 80s. Moscow has denied any involvement in the Skripals’ poisoning and demanded proof. Under the leadership of former KGB officer Vladimir Putin, a highly aggressive Russia has rearmed, annexed the Crimea and waded into the Syrian war. But cold-blooded Putin has also reinvigorated the country’s state security apparatus – to the point where his spies are more deadly than their infamous Cold War predecessors.

4 marca 2018 roku o godzinie 16:15 policja w Wiltshire otrzymała informację telefoniczną od kogoś przechodzącego ulicą o dwóch osobach, które zachowywały się dziwnie. Policja znalazła Siergieja Skripala, i jego córkę Julię, nieprzytomnych na ławce przed centrum handlowym Maltings w Salisbury. Para nie miała widocznych obrażeń i została przewieziona do szpitala rejonowego Salisbury, gdzie znajdują się w stanie krytycznym. Siergiej Skripal i jego córka zostali zatruci substancją należącą do grupy chemikaliów opracowanych przez wojska Związku Radzieckiego w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX wieku. Uważa się, że środek paraliżujący Novichok jest od pięciu do dziesięciu razy bardziej śmiercionośny, niż bardziej powszechnie znane czynniki chemiczne wpływające na układ nerwowy – VX i gazy z trucizną sarin. W Salisbury niektórzy policjanci mieli na sobie kombinezony przeciwchemiczne, jednak nie wszyscy. Wśród tych, którzy ich nie założyli był detektyw sierżant Nick Bailey, który na miejsce zdarzenia przybył jako pierwszy. Po interwencji trafił do szpitala. Ślady niebezpiecznej substancji znaleziono również w restauracji i pubie, w których wcześniej przebywali Siergiej i Julia. Środek paraliżujący, którym otruto byłego agenta atakuje ośrodkowy układ nerwowy, dokładniej zakłóca przepływ impulsów nerwowych. W śledztwo zaangażowanych zostały setki policjantów, jednak premier Theresa May winnych mocodawców w Moskwie, a minister spraw zagranicznych Boris Johnson powiedział, że w przeważającej mierze prawdopodobnym jest, iż w otrucie zaangażowane było państwa rosyjskiego. Rosja twierdzi, że zarzuty są fałszywe, prowokacyjne i zażądała, aby Wielka Brytania przekazała próbki substancji używanej do otrucia Siergieja Skripala. Unia Europejska potwierdziła, że zaoferuje Wielkiej Brytanii wsparcie, podczas gdy Francja i Niemcy już są wśród brytyjskich sojuszników, którzy potępili atak. W geście solidarności z Wielką Brytanią Prezydent Donald Trump zapowiedział, że sześćdziesięciu rosyjskich dyplomatów zostanie zmuszonych do opuszczenia Stanów, a konsulat Rosji w Seattle zostanie zamknięty. W podobnym tonie wypowiedział się Donald Tusk informując, że 14 państw członkowskich UE będzie wydalać rosyjskich dyplomatów i nie wyklucza dalszych sankcji wobec Rosji w przyszłości. Rosyjskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych nazwało takie działania prowokacyjnymi i obiecało odpowiedzieć USA i UE w podobny sposób. Rosyjskie wyjaśnienia tego incydentu są mniej lub bardziej pomysłowe, niektóre z nich są wewnętrznie sprzeczne i są prawdopodobnie głównie zasłoną dymną, aby wzbudzić wątpliwości – powiedział duński minister spraw zagranicznych Anders Samuelsen. Odnosząc się do tych rosyjskich pomysłów warto zacytować dyplomatów kremlowskich twierdzących, że Wielka Brytania mogła sama wyprodukować toksyny w laboratorium badawczym w Porton Down. Podobne zarzuty padały wcześniej wobec Szwecji, Słowacji i Republiki Czeskiej. Francuski minister spraw zagranicznych Jean-Yves le Drian powiedział, że decyzja o wydaleniu rosyjskich dyplomatów została podjęta solidarnie z brytyjskimi partnerami. Do Stanów Zjednoczonych i Unii Europejskich przyłączyła się Kanada, która pod koniec marca wydaliła ze swojego terytorium czterech Rosjan, których posądziła o szpiegowanie na rzecz swojej ojczyzny. Historia otrucia Siergieja Skripala jest potwierdzeniem tezy, że rosyjski wywiad coraz mocniej działa na całym świecie. Dzieje się tak mniej więcej od 2010 roku. Najbardziej znane nazwiska rosyjskich agentów ujawnionych po 2010 roku przez światowej agencje wywiadowcze to: Anna Chapman, Mikhail Anatolyevich Vasenkov (Juan Lazaro) i Vicky Peláez, Andrey Bezrukov i Yelena Vavilova (Donald Heathfield i Tracey Lee Ann Foley), Vladimir i Lidiya Guryev (Richard i Cynthia Murphy), Mikhail Kutsik i Nataliya Pereverzeva (Michael Zottoli i Patricia Mills), Mikhail Semenko. Osoby te zostały wymienieni na agentów (głównie amerykańskich) więzionych przez Rosję. Wielu ekspertów europejskich zaznacza, że działalność wywiadowcza Federacji Rosyjskiej jest nawet większa, niż za czasów Związku Radzieckiego. Rosja próbuje wpływać na światową politykę i gospodarkę. Działania rosyjskiego wywiadu przejawiają się poprzez wykorzystywanie źródeł internetowych, ale i klasyczne zabójstwa i bezpośrednie ataki, których głównym celem jest eliminacja zagrożeń dla Rosji lub tworzenie chaosu. Aktualnie mamy do czynienia z kolejną zimną wojną, ale w innym stylu, na miarę nowych czasów. To nie wojna strzelecka, ale wojna geopolityczna i próba podkopania europejskich i północnoamerykańskich systemów politycznych. Próbą, jak zachód zareaguje, był i w zasadzie nadal jest konflikt na Ukrainie. Okazuje się, że światowe mocarstwa reagują dopiero w sytuacji, kiedy problem dotyka ich bezpośrednio. W przyszłości może to być zagrożenie dla choćby państw skandynawskich lub byłych republik radzieckich, które mogą stać się celem ataku wywiadu, bojowników lub regularnego wojska rosyjskiego. Wydalenie części rosyjskich dyplomatów na jakiś czas trochę przerzedzi rosyjską siatkę wywiadowczą w Europie i Ameryce, bo nie jest tajemnicą, że wielu dyplomatów jest agentami wywiadu.

Fot. sputniknews.com

Przestępczość transgraniczna oraz współpraca Służby Celno-Skarbowej i Straży Granicznej w ramach prowadzonej polityki wojny z terroryzmem

http://tomaszowski.com.pl/lubelska-sluzba-celna-podsumowala-2016-rok/

Jednym z przykładów zagrożeń ekonomicznych jest przestępczość transgraniczna, z którą zmaga się Służba Celno – Skarbowa rozwija się dynamicznie w sferze migracji ludności, braku barier dla swobodnego przepływu towarów, a zwłaszcza w: międzynarodowej przestępczości zorganizowanej, przewożenia dzieł sztuki, odpadów, materiałów jądrowych i promieniotwórczych, amunicji i broni, narkotyków, nielegalnemu przemytowi pojazdów i towarów, zapobieganiu aktom terroryzmu i zapewnienia bezpieczeństwa w dziedzinie komunikacji międzynarodowej.

Zgodnie z konwencją Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych z 9 grudnia 1999 r. przyjęto Międzynarodową Konwencję o zwalczaniu finansowania terroryzmu. Jest to akt normatywny obowiązujący w krajach członkowskich ONZ mająca na celu redukcję infrastrukturę ekonomiczną dla działań terrorystycznych. Orzeczeniem nr 51/210 z 17 grudnia 1996 r. pkt 3 ppkt.(f), w preambule powołano się na rezolucję Zgromadzenia Ogólnego, której celem jest przeciwdziałanie i zapobieganie przez odpowiednie środki z budżetu państw, finansowania działań organizacji i terrorystów, czyli: nielegalna działalność terrorystyczna, handel narkotykami, bronią, wymuszenia).

Nielegalne źródła finansowania terroryzmu to tradycyjna działalność przestępcza, a w szczególności:

a) handel narkotykami – maksymalizacja zysków poprzez nielegalny międzynarodowy obrót narkotykami; zyski przekazywane są organizacjom terrorystycznym, przez co mamy do czynienia z zjawiskiem „narkoterroryzm”, czyli starania oddziaływujące na aktualną politykę rządu przez handlarzy narkotyków bądź społeczeństwo przez zastosowanie: zastraszenia, przemocy, czy też groźby użycia siły przeciwko trójpodziałowemu podziału władzy(sądownicza, wykonawcza, ustawodawcza),

b) napady rabunkowe – napady na banki bądź inne instytucje finansowe; zjawisko to przynosi duże zyski dla organizacji terrorystycznych przy minimalnych stratach ze strony terrorystów. Często pieniądze zdobyte z napadów bankowych są transportowane przez granice celne Unii Europejskiej,

c) porwania dla okupu – najmniej dochodowa działalność terrorystyczna ze względu na fakt, iż wiele państw nie zgadza się na negocjowanie z terrorystami. Spowodowało to obniżenie zainteresowania tym rodzajem przestępczości przez organizacje terrorystyczne,

d) wymuszenia – działalność przynosząca duże zyski dla organizacji terrorystycznych polegająca na zastraszeniu, szantażowaniu przymuszenia oraz groźbami dokonania uszczerbku na zdrowiu lub spowodowania śmierci osób, podmiotów gospodarczych bądź państw w celu uzyskania przez daną osobę bądź organizację środków finansowych, usług bądź mienia (broni, amunicji, środków odurzających). Terroryści często dokonują wymuszeń ze względu na fakt, iż organizacja nadzoruje przejścia graniczne bądź fragment obszaru terytorialnego lub przygranicznego państwa gdzie przemycane są narkotyki, broń, nielegalne towary bądź ludzie,

e) przemyt kamieni szlachetnych – organizacje terrorystyczne przemycają kamienie szlachetne, a w szczególności diamenty, które można sprzedawać i łatwo transportować na całym świecie. Diamenty są wykorzystywane, jako bezpieczny środek: inwestowania, odprowadzania, transportowania i przechowywania pieniędzy przede wszystkim, iż ryzyko pojmania i wykrycia sprawców jest minimalne,

f) handel ludźmi – organizacje terrorystyczne czerpią z tego procederu największe i dalekosiężne zyski (głównie wśród kupców, werbowników i przewoźników przebiega przepływ gotówki, który następnie kierowany jest dla organizacji terrorystycznych).

g) naruszanie własności intelektualnej – najszybciej rozwijająca się forma przestępstw o charakterze terrorystycznym, która nie wymaga posiadania dużych środków finansowych przez organizacje terrorystyczne. Proceder ten jest bardzo skomplikowany do wykrycia przez m.in. dostęp do sprzętu i nielegalnego rozprowadzania i kopiowania produktów.

Przykłady ujawnionych i zatrzymanych towarów dzięki współpracy Służby Celnej z Służbą Graniczną w 2010 roku w Polsce: susz amfetaminy i marihuany, sterydy o działaniu anabolicznym (wartość 26000 zł), około 3800 kg tytoniu oraz około 3400 kg krajanki tytoniowej, sprzęt budowalny (wartość około 3100 zł), 33,5 mln sztuk papierosów (wartość około 13 mln zł, bez znaków skarbowych o nałożeniu opłaty akcyzowej), olej opałowy (wartość około 56123 zł), alkohol (wartość około 472000 zł, bez znaków skarbowych o nałożeniu opłaty akcyzowej), około 1300 sztuk nośników dźwiękowych i sprzętu audio-video (szacunkowa wartość 83600 zł, bez znaków autorskich), 17 sztuk niezalegalizowanych przez Służbę Celną automatów do gier o charakterze hazardowym (wartość około 157500 zł), podrobiona odzież firm markowych (wartość około 1150000 zł).

Autor: Paulina Walas

Wzmacnianie zewnętrznych granic Unii Europejskiej

Jednym z czynników zapewniających bezpieczeństwo mieszkańcom Unii Europejskiej jest skuteczne zarządzanie ochroną jej zewnętrznych granic.

Kontrole na zewnętrznych granicach Unii mają tym większe znaczenie, że poruszanie się wewnętrze Strefy Schengen nie wymaga takiej kontroli (poza nielicznymi wyjątkami, jak organizacja w którymś z krajów dużych imprez masowych).

Lata 2014-2017 zakończyły się rekordowymi i alarmującymi danymi o przemieszczaniu się ludności na teren Unii Europejskiej, będącej najlepiej prosperującym blokiem politycznym na świecie. Tylko w latach 2014-2015 trzy miliony osób opuściło swoje kraje i szukało schronienia w innym kraju. W 2015 roku ponad 627 000 osób prosiło o azyl w Unii Europejskiej. Kolejny milion osób uzyskało ochronę w UE w ciągu 2015 roku. Dane za 2016 rok wskazują na spadek liczby osób ubiegających się o azyl po raz pierwszy w całej UE o 53 tys. w porównaniu z rokiem poprzednim, co wskazuje, że liczba ta spadła z niemal 1,26 mln w 2015 roku do 1,20 mln w 2016 roku, po okresie wzrostu o 694 tys. osób ubiegających się o azyl po raz pierwszy w latach 2014–2015. Do spadku w głównej mierze przyczyniła się mniejsza liczba osób ubiegających się o azyl z Kosowa, Albanii i Syrii. Ostatni tak duży napływ osób proszących o azyl na terenie państw członkowskich Unii Europejskiej miał miejsce podczas wojny w byłej Jugosławii (rekordowy był 1992 roku).

Ściślejsza ochrona granic zewnętrznych Unii to z jednej strony zapewnienie bezpieczeństwa mieszkańcom 28 państw członkowskich, a z drugiej nowe wyzwanie przez służbami policyjnymi – mafie przemycające ludzi niebezpiecznymi szlakami. Większość uchodźców pochodzi z Syrii, Erytrei, Afganistanu, Somalii, Nigerii i Iraku, uciekając przed konfliktami zbrojnymi, przemocą, uciskiem i łamaniem praw człowieka. Inni pozostawiają klęski żywiołowe, głód i ubóstwo. Niestety wśród osób uciekających przed wojnami i głodem znajdują się także terroryści z tzw. Państwa Islamskiego. Wraz z uchodźcami coraz częściej wracają obywatele Unii, którzy kilka lat lub miesięcy wcześniej zaciągnęli się w szeregi armii ISIS. Niektóre z tych osób planują zamachy terrorystyczne w Europie, ale większość jest zawiedziona przynależnością do ISIS i chce wrócić do swoich rodzin, do dawnego życia, co nie zawsze jest możliwe, ponieważ za walkę po stronie tzw. Państwa Islamskiego grożą kary wieloletniego więzienia.

Aby zapewnić mieszkańcom Unii bezpieczeństwo, po apelu Rady Europejskiej, od 2015 roku powołuje się do życia nowe instytucje i nowe formy prawne mające za zadanie ochronę zewnętrznych granic Wspólnoty. 6 października 2016 roku nastąpiła inauguracja działalności Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej. W grudniu 2016 roku agencja ta uruchomiła siły szybkiego reagowania. Składają się one z 1500 funkcjonariuszy z państw członkowskich UE oraz państw stowarzyszonych w ramach Strefy Schengen. W razie zagrożenia siły te mogą być przerzucone w miejsce docelowe w ciągu pięciu dni. Idąc dalej 7 marca 2017 roku uległ zmianie Kodeks Graniczny Schengen. Zmiany w kodeksie zobowiązują państwa członkowskie do sprawdzania, w bazach danych, wszystkich osób przekraczających granice zewnętrzne Wspólnoty. Kontroli podlegają także osoby, które zgodnie z przepisami UE mają prawo do swobodnego przemieszczania się (czyli obywatele UE oraz członkowie ich rodzin niebędący obywatelami UE). Bazy danych to m.in. system informacyjny Schengen (SIS) i baza danych Interpolu o skradzionych lub utraconych dokumentach podróży (SLTD).. Odprawy o takim charakterze obowiązują na wszystkich granicach zewnętrznych (powietrznych, morskich i lądowych) przy wjeździe i wyjeździe. Kolejna zmiana w Kodeksie Schengen nastąpiła 20 listopada 2017 roku, kiedy to Rada Europejska przyjęła rozporządzenie o systemie wjazdu/wyjazdu oraz rozporządzenie zmieniające Kodeks Schengen właśnie pod tym kątem. System rejestruje dane o wjeździe, wyjeździe i niewpuszczeniu obywateli państw trzecich, którzy przekraczają zewnętrzne granice strefy Schengen. Rozporządzenie weszło w życie pod koniec grudnia 2017 roku.

W czerwcu 2016 roku Rada Unii Europejskiej przyjęła nowe ramy partnerstwa w dziedzinie migracji. Jednym z kluczowych konkluzji tej decyzji jest podjęcie współpracy z krajami pochodzenia i tranzytu migrantów. Priorytetem jest współpraca z takimi krajami, jak: Niger, Nigeria, Senegal, Mali i Etopia, Afganistan i Egipt. Ramy współpracy opartej na partnerstwie z krajami pochodzenia i tranzytu migrantów są ściśle powiązane z planem działania z Valletty przyjętym w listopadzie 2015 roku, w którym określono priorytety działań mających zaradzić masowemu napływowi migrantów do Europy.

Aktualnie na forum Rady Europejskiej odbywa się dyskusja na temat reformy systemu azylowego. Przywódcy unijni chcą, aby zmiany weszły w życie w czerwcu 2018 roku. Zmiany w prawie mają na celu zapobieganie masowemu napływowi migrantów na granice zewnętrzne, eliminowanie pierwotnych przyczyn migracji oraz przezwyciężanie wewnętrznych impasów utrudniających postępy polityczne. Równolegle toczą się prace nad rozwojem – powołanej do życia 14 grudnia 2017 roku – stałej współpracy strukturalnej PESCO. Do PESCO przystąpiły: Austria, Belgia, Bułgaria, Czechy, Chorwacja, Cypr, Estonia, Finlandia, Francja, Grecja, Hiszpania, Holandia, Irlandia, Litwa, Łotwa, Luksemburg, Niemcy, Polska, Portugalia, Rumunia, Słowacja, Słowenia, Szwecja, Węgry i Włochy. Poza grupą pozostają Wielka Brytania, Dania oraz Malta. Stała współpraca strukturalna w obszarze obronności przewidziana została jeszcze w Traktacie Lizbońskim. W jej ramach państwa mogą wspólnie rozwijać zdolności obronne, inwestować we wspólne projekty oraz przygotowywać się do udziału w operacjach zbrojnych. Kolejnym etapem budowania ściślejszej współpracy w obszarze Wspólnej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony będzie podjęcie utworzenia Europejskiego Funduszu Obronnego oraz wchodzącego w jego skład Europejskiego Programu Rozwoju Przemysłu Obronnego. Mowa jest o większej współpracy w ramach NATO-UE, większej mobilności żołnierzy oraz reformy mechanizmu Athena służącego finansowaniu wspólnych kosztów unijnych misji i operacji wojskowych.

Bezpieczeństwo granic Unii Europejskiej, pod wpływem tzw. kryzysu migracyjnego, zagrożeń terrorystycznych, a także tendencji separatystycznych i coraz liczniejszych konfliktów zbrojnych toczących się przy granicach UE, stało się dzisiaj kwestią priorytetową 28 zrzeszonych we Wspólnocie państw. Potrzebna jest szybka reakcja, głównie ze strony polityków.

Stärkung von Außengrenzen der Europäischen Union

Einer der Faktoren, der den Bewohnern der EU gegenüber eine Sicherheit garantieren würde, ist ein wirksames Verwalten über den Schutz deren Außengrenzen.

Umsomehr haben die Kontrollen an den Außengrenzen der Union eine größere Bedeutung, denn die Freizügigkeit in der Schengen-Zone hängt mit derartigen Kontrollen nicht mehr zusammen, wobei es von den etlichen Ausnahmen abgesehen wird, wie beispielsweise im Falle von den Massenveranstaltungen in einem der EU-Länder.

Die Jahre 2014-2017 endeten mit alarmierenden Rekordangaben hinsichtlich der Migration der Flüchtlinge auf das EU-Gebiet, das als der bestprosperierende politische Block der Welt gilt. In den Jahren 2014-2015 verließen lediglich 3 Millionen Personen ihre Länder und suchten nach dem Schutz im Ausland. 2015 baten über 627.000 Menschen um Asyl in der Europäischen Union. Eine weitere Million von Personen erwarb die Zuflucht in der EU im Verlauf des Jahres 2015. Die Angaben für das darauf folgende Jahr 2016 weisen zum ersten Mal auf ein Sinken der Asylbewerber in der EU um 53 Tausend Personen im Vergleich zu dem vorherigen Jahr hin. Es heißt, dass diese Anzahl von 1,26 Mio. im Jahre 2015 auf 1,20 Mio. 2016 gesunken ist, und zwar nach dem Zeitraum des Anstiegs um 694 Tausend Personen, die sich zum ersten mal in den Jahren 2014-2015 beworben hatten. Zu diesem Sinken trug im bedeutenden Maße eine kleinere Menge von Personen aus Kosovo, Albanien oder Syrien bei. Den letzten so großen Zustrom von Asylbewerbern auf dem Gebiet der EU gab es während des Krieges im ehemaligen Jugoslawien, dessen Rekordangaben im Jahre 1992 verzeichnet worden sind.

Der engere Schutz der EU-Außengrenzen gilt einerseits als eine Gewährleistung der Sicherheit den Bürgern der 28 Mitgliedstaaten gegenüber, andererseits jedoch als eine neue Herausforderung für die polizeilichen Dienste beispielsweise im Bezug auf Mafiaorganisationen, welche die Menschen auf den gefährlichen Wegen schmuggeln. Die Mehrheit der Flüchtlinge stammt aus Syrien, Eritrea, Afghanistan, Somalia, Nigeria und Irak. Diese fliehen vor den Waffenkonflikten, der Übermacht, der Unterdrückung und vor dem Verstoß gegen die Menschenrechte. Sonstige Einwanderer lassen Naturkatastrophen wie auch Hunger und Not zurück. Samt der Flüchtlinge kehren auch immer häufiger EU-Bürger zurück, die sich in die Reihen der ISIS – Armee einziehen lassen haben. Einige von diesen Personen planen Terrorattentate im Europa, doch Die Mehrheit von diesen Personen ist der ISIS – Zugehörigkeit wegen enttäuscht und will zu ihren Familien zurückkehren und ihr gewöhnliches Leben führen. Dies ist jedoch nicht immer möglich, da die Kämpfe an der Seite des so genannten Islamstaates mit einer mehrjährigen Haftstrafe zusammenhängen.

Zwecks einer Sicherheitsgarantie den EU – Bürgern gegenüber werden nach dem Appell des EU – Rates neue Institutionen und Rechtsformen ins Leben gerufen, deren Aufgabe im Schützen der EU – Außengrenzen besteht. Am 6. Oktober 2016 wurde die Tätigkeit der Europäischen Grenz- und Küstenwache initiiert. Im Dezember 2016 berief diese Agentur schnelle Reaktionskräfte. Diese bestehen aus 1500 Funktionären der EU – Mitgliedstaaten und aus den Mitgliedstaaten der Schengen – Zone. Im Falle der Bedrohung können diese Kräfte auf das Zielgebiet im Verlauf von 5 Tagen versetzt werden. Am 7. März wurden im Schengen – Grenzkodex Änderungen verzeichnet. Diese veranlassen die Mitgliedstaaten, alle die Außengrenzen der EU passierenden Personen in den Datenbasen zu überprüfen. Dieser Kontrolle sind auch Personen unterlegen, die laut der EU – Vorschriften berechtigt sind, sich freizügig zu bewegen (EU – Bürger und Mitglieder deren Familien, die keine EU – Bürger sind). Gemeint Unter dem Begriff „Datenbasen“ werden das Infosystem Schengen (SIS) und die Interpol – Datenbasis mit den Angaben über gestohlene oder verlorene Reisedokumente (SLTD). Derartige Abfertigungen gelten an allen Außengrenzen (Luft-, Meer- und Landesgrenzen) beim Ein- und Ausreisen. Eine weitere Änderung in dem erwähnten Schengen – Kodex wurde am 20. November 2017 eingeführt. Eben damals nahm der EU – Rat die Verordnung über das Ein- uns Ausreisesystem und die diesen Kodex in dieser Hinsicht ändernde Verordnung an. In diesem System werden an den EU- Außengrenzen Angaben über Ein- und Ausreisen wie auch über Drittpersonen registriert, die das Gebiet der EU nicht betreten dürfen. Diese Verordnung wurde ende Dezember 2017 ins Leben gerufen.

Im Juli 2016 nahm der Rat der Europäischen Union neue Partnerschaftsvoraussetzungen hinsichtlich der Migration an. Einer der Schüsselerfolge dieses Beschlusses ist die Aufnahme der Zusammenarbeit mit den Abstammungs- und Transitländern der Migranten. Eine Priorität dieser Tatsache ist die Zusammenarbeit mit folgenden Ländern: Niger, Nigeria, Senegal, Mali, Äthiopien, Afghanistan oder Ägypten. Die Rahmen der partnerschaftlichen Mitarbeit mit den Abstammungs- und Transitländern der Immigranten hängen eng mit dem 2015 angenommenen Plan aus Valletta zusammen. In diesem Plan werden Prioritäten von Tätigkeiten aufgeführt, durch die der Masseneinwanderung der Immigranten in der EU entgegen gewirkt werden soll.

Heutzutage findet auf dem Forum des Europäischen Rates eine Diskussion über die Reform des Asylsystems statt. Die Unionsführer wollen, dass diese Änderungen im Juni 2018 zur Geltung kommen. Diese rechtlichen Änderungen haben zum Ziel, der Masseneinwanderung der Migranten an die Außengrenzen entgegenzuwirken wie auch die ursprünglichen Ursachen der Migration zu eliminieren und die inneren Ausweglosigkeiten als Hindernisse bei den politischen Fortschritten zu überwinden. Überdies verlaufen parallel zu dieser Diskussion Arbeiten an der Entwicklung der ab 14. Dezember 2017 geführten ständigen Zusammenarbeit der PESCO Strukturen.

Der Verteidigungskooperation PESCO sind folgende Länder beigetreten: Österreich, Belgien, Bulgarien, Tschechische Republik, Kroatien, Zypern, Estland, Finnland, Frankreich, Griechenland, Spanien, Niederlande, Irland, Litauen, Lettland, Luxemburg, Deutschland, Polen, Portugal, Rumänien, Slowakei, Slowenien, Schweden, Ungarn und Italien. Im Außerhalb der Gruppe verbleiben Großbritannien, Dänemark und Malta. Die feste strukturelle Zusammenarbeit auf dem Gebiet der Verteidigung wurde ist bereits im Lissabonner Abkommen vorgesehen worden. Die Mitgliedstaaten können gemeinsam in dessen Rahmen ihre Verteidigungsfähigkeiten entwickeln, in ihre Projekte investieren und sich auf die Teilnahmen an den Waffenoperationen vorbereiten. Als eine weitere Etappe des Aufbaus der engen Zusammenarbeit auf dem Gebiet der gemeinsamen Sicherheits- und Verteidigungspolitik erscheinen die Gründung des Europäischen Verteidigungsfonds und das Verfassen des Europäischen Programms zur Entwicklung der Verteidigungsindustrie, das im Bestand dieses Fonds enthalten sein wird. Gemeint werden: eine engere NATO-EU Zusammenarbeit, größere Mobilität von Soldaten und Reformen im Athena – Mechanismus, welcher der Finanzierung der gemeinsamen Kosten von Missionen und militärischen Operationen der EU dient.

Die Sicherheit der Grenzen der Europäischen Union der s. g. Migrationskrise wie auch der terroristischen Bedrohungen und der separatistischen Tendenzen und der immer häufigeren Waffenkonflikten in der Nähe der EU – Grenzen wegen wurde heute zu der prioritären Frage für die 28 in der Gemeinschaft partizipierenden Staaten. Als notwendig erscheint deshalb eine rasche Reaktion, hauptsächlich seitens der Politiker.

Autor tekstu: Paweł Gondek

Tłumaczenie na język niemiecki: Michał Błahut, Tychy

Działania Unii Europejskiej w ramach zwalczania terroryzmu ekonomicznego

Najważniejsze akty normatywne dotyczące zwalczania finansowania terroryzmu to:

Zalecenie Rady Wspólnoty Europejskiej z dnia 9 grudnia 1999 roku w sprawie współpracy w zwalczaniu finansowania grup terrorystycznych.
Europejska Konwencja z 1995 roku o utworzeniu Europejskiego Urzędu Policji Europol (wraz z decyzją Rady z dnia 3 grudnia 1998 roku polecająca Europolowi objęcie działalnością przestępstw przeciwko zdrowiu i życiu, wolności mienia lub osobistej, popełnionych lub takich, których popełnienie następuje podczas działań terrorystycznych.
Dyrektywa Rady Wspólnot Europejskich nr 91/308/EWG z dnia 10 czerwca 1991 roku w sprawie zapobiegania prania pieniędzy w systemie finansowym
Wspólne działania nr 98/733/JHA z dnia 21 grudnia 1998 roku przyjęte przez Radę Wspólnot Europejskich na podstawie art. K.3 Traktatu o Unii Europejskiej dotyczące karania uczestników grupy przestępczej działających w państwach członkowskich Unii Europejskiej.

Według Art. 1 postanowienia ogólnego Konwencji sporządzonej na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie wzajemnej pomocy i współpracy między administracjami celnymi nakłada obowiązek na wszystkie państwa członkowskie:„Nie naruszając kompetencji Wspólnoty, państwa członkowskie Unii Europejskiej udzielają sobie wzajemnej pomocy i współpracują, za pośrednictwem swoich administracji celnych, w celu: zapobiegania i wykrywania naruszeń przepisów celnych, jak również ścigania i karania naruszeń wspólnotowych i krajowych przepisów celnych”.

Zagrożenia ekonomiczne to zamierzone zabiegi państw lub reakcja gospodarki światowej na aktualną sytuację ekonomiczno-polityczną kraju. Przejawia się zjawiskami:

agresji ekonomicznej to zamierzone otwarte działania ukierunkowane na rozpoczęcie wojny gospodarczej lub działania mającego na celu do uzależnienia ekonomicznego,
wojny gospodarczej, czyli nakładanie embarga na technologie (wojskowe, medyczne, informatyczne), dobra strategiczne, wywoływanie presji finansowej na słabsze waluty, ograniczenie lub zamykanie lotnik, portów i dróg lądowych. Wojna gospodarcza charakteryzuje się również zmianami w formach kredytowania, nałożeniu zakazu współpracy naukowej między państwami (od badań technologii i strategii po podstawowe padania) oraz prowadzeniem wywiadu gospodarczego w innych państwach,
szpiegostwa technologicznego
omijania płacenia podatków
prania „brudnych pieniędzy”.

Unia Europejska wyróżnia zagrożenia dla bezpieczeństwa ekonomicznego w podejściu funkcjonalnym:

Zagrożenie

Typ zagrożenia

Adresat zagrożenia

Typ oddziaływania

Poziom analizy

Manipulacje na rynkach finansowych, niekontrolowany przepływ kapitału

Ekonomiczne

Państwo – Jednostka

Państwo <-> aktor niepaństwowy

Globalny

Autor: Paulina Walas

Źródło: http://www.e-deklaracje.gov.pl/image/journal/article?img_id=3358658&t=1425027446811

Narodowa Strategia Obrony USA 2018

12 grudnia 2017 roku opublikowana została Narodowa Strategia Obrony USA na 2018 rok. Podstawowy budżet obronny USA ustanowiony został na kwotę 632 miliardów dolarów amerykańskich. Ustawa zatwierdzona przez Kongres i podpisana przez Prezydenta zapewnia dodatkowe 60 miliardów dolarów na interwencje zagraniczne wojsk Stanów Zjednoczonych. Do tego zarezerwowane zostało 8 miliardów na inne działania obronne, w tym związane z Departamentem Energii.

Do budżetu amerykańskiego Departamentu Obrony dodane zostanie w 2018 roku 5 miliardów dolarów na zabezpieczenie Europy przed ewentualnymi zagrożeniami płynącymi ze strony Rosji.

Nowa administracja amerykańska podkreśla, że należy zwiększać wydatki na zbrojenia, także na wojska przebywające poza granicami USA. Mowa o zaniedbaniach w finansowaniu i rozwoju armii w ciągu ostatnich 6 lat. W nowej Narodowej Strategii Obrony wspomina się o reformie Pentagonu. Powstać ma nowy organ kontrolujący wydatki Pentagonu. Reforma polegać ma także na lepszym wykorzystaniu danych będących w posiadaniu całej sieci Departamentu Obrony. Zatrudnieni mają zostać ludzi będący specjalistami i autorytetami w poszczególnych dziedzinach zarządzania komórkami Departamentu. W związku z lepszą organizacją pracy i większym dbaniem o bilans finansowy Departamentu Obrony, przewidywane są do roku 2020 znaczne oszczędności w wydatkach budżetowych na infrastrukturę i zarządzanie armią. W wyniku przeprowadzonego audytu Komisja Finansów Kongresu zaleciła zmniejszenie liczby zastępców Sekretarza Obrony o 20 %, zmniejszenie liczby upoważnionych pracowników wyższego szczebla o 10 %, usunięcie po jednym asystencie sekretarza z każdego departamentu wojskowego, ustanowienie jedynymi zastępcami Sekretarza Obrony Zastępców Głównego Podsekretarza Obrony, zaostrzenie zasad etyki dla pracowników wyższego szczebla Departamentu, wzmocnienie systemu cyberbezpieczeństwa.

Prezydent Donald Trump zażądał, aby w nowym roku liczba żołnierzy uległa wzrostowi. Przybyć ma 5 tysięcy żołnierzy w służbie czynnej, 1 tys. żołnierzy piechoty morskiej, 500 rezerwistów, 500 żołnierzy Gwardii Narodowej. Finalnie w ciągu najbliższych lat w amerykańskim wojsku ma służyć łącznie 20 tysięcy więcej żołnierzy: piechota i wojska zmechanizowane powiększą się o 7500 żołnierzy, marynarka o 4000 marynarzy, piechota morska o 1000 osób, a lotnictwo o około 4100 żołnierzy. Siły rezerwowe wzrosną o około 3400 rezerwistów. Zwiększeniu podlegać będą także wynagrodzenia personelu wojskowego, dodatki do pensji i premie, na wartości zyska wojskowy program ochrony zdrowia (wzrost o 33, 7 miliardów dolarów), wzrost wydatków na oświatę dzieci żołnierzy (dodatkowe 10 miliardów dolarów). W życie wejdzie pilotażowy program telepracy (pracy na odległość) w ramach funkcjonowania instytucji wojskowych rozrzuconych na całym świecie (1 miliard dolarów).

Podpisując nowy akt prawny obejmujący finansowanie amerykańskiej armii Donald Trump powiedział, że „w ostatnich latach amerykańskie wojsko przeszło serię głębokich cięć budżetowych, które poważnie wpłynęły na jego gotowość do walki, zmniejszyły możliwości szybkiego reagowania i znacząco obciążyły żołnierzy. Historia uczy nas, że kiedy osłabiasz swoją obronę, zapraszasz agresorów”. Prezydent przypomniał słowa Jerzego Waszyngtona mówiące, że „bycie przygotowanym na wojnę jest jednym z najskuteczniejszych środków utrzymania pokoju”. „Wraz z podpisaniem tego projektu ustawy obronnej, przyspieszamy proces pełnego przywracania potęgi militarnej Ameryki” – powiedział Trump. „Te przepisy poprawią naszą gotowość, zmodernizują nasze siły zbrojne oraz pomogą zapewnić służbom wojskowym narzędzia, których potrzebują, aby walczyć i wygrywać”. Ustawa zezwala na finansowanie kontynuowania kampanii mającej na celu pokonanie tzw. Państwa Islamskiego w Iraku i Syrii. Trump powiedział: „Jak wiecie, wygraliśmy w Syrii, wygraliśmy w Iraku. Ale terroryści rozprzestrzenili się na inne obszary i walczymy z nimi tak szybko, jak oni się rozprzestrzeniają”. „Narodowa Strategia Obrony poprawia zdolności obrony przeciwrakietowej w obliczu niebezpieczeństwa ze strony Korei Północnej” – powiedział prezydent. „Ustawa ulepsza także pojazdy bojowe Armii i Korpusu Piechoty Morskiej, umożliwia zakup nowego samolotu Joint Strike Fighter i toruje drogę okrętom podwodnym klasy Virginia”. „W końcu, ustawa o obronności zezwala na duże inwestycje w największą broń naszej armii: jej wojowników. NDAA (Amerykańska Ustawa Federalna Określająca Budżet i Wydatki Departamentu Obrony Stanów Zjednoczonych) zwiększa rozmiar amerykańskich sił zbrojnych po raz pierwszy od siedmiu lat i zapewnia naszym żołnierzom największy wzrost płac w ciągu ostatnich ośmiu lat.” – powiedział Donald Trump podczas podpisywania nowego aktu prawnego.

Wprowadzając w życie nowe ustawodawstwo prezydent USA wspomniał, że chce w przyszłości zapobiegać tzw. łańcuchowi migracyjnemu. Chodzi o osoby otrzymujące wizy dla imigrantów, następnie przekształcane w stałą rezydenturę na terenie Stanów Zjednoczonych. Jedną z takich osób był 27 letni Akayed Ullah, który dzień przed podpisaniem przez Trumpa nowej ustawy dotyczącej finansowania sił zbrojnych, próbował dokonać samobójczego zamachu bombowego w Nowym Jorku.

Obraz: Evan Vicci, CBC News

Autor: Paweł Gondek

Rola Komisji Europejskiej w świetle sytuacji kryzysowych oraz prowadzonej polityki bezpieczeństwa

W obszarze wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa państw członkowskich Unii Europejskiej Komisja Europejska pełni następujące funkcje:
• „w pełnym zakresie” zgodnie z art. 27 Traktatu o Unii Europejskiej Komisja Europejska angażuje się w pracę wspólnotowej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa,
• „w pełnym zakresie” zgodnie z art. 18 Traktatu o Unii Europejskiej Komisja Europejska angażuje się w pośredniczenie Unii przez przywództwo w prezydencji w czynnościach zawartych w wspólnej polityce zagranicznej i bezpieczeństwa oraz w przypadku wykonywania przez prezydencji postanowień zamierzonych w jej obszarze,
• zgodnie z art. 18 Traktatu o Unii Europejskiej Komisja Europejska należy do struktury nowej trójki (przy prezydencji oraz wysokim przedstawicielu do spraw wspólnej polityki bezpieczeństwa),
• wykonuje istotne zadania w tym m.in. zwraca się do Rady Europejskiej z zapytaniami w sprawach wspólnotowej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, bądź z prośbą o zwołanie nadzwyczajnego posiedzenia w sytuacjach kryzysowych Rady Europejskiej.
Założenia wspólnej polityki zagranicznej i obronnej państw Unii Europejskiej to system szybkiego reagowania na sytuacje kryzysowe przez cywilów oraz rozbudowana struktura instytucjonalna przedstawiająca się poprzez: zagwarantowanie jedności w działaniu trzech filarów Unii Europejskiej, zagospodarowanie zasobów poprzez zwiększenie ich zdolności do efektywnego i łącznego wykorzystywania, zwiększenie efektywności współpracy Unii Europejskiej z innymi organizacjami międzynarodowymi w sytuacji, gdy kierują operacją kryzysową (ONZ, NATO, OBWE), aktualizowanie dostępnych środków antykryzysowych cywilnych państw członkowskich oraz Unii Europejskiej (w tym materialnych, ludzkich i finansowych) jak: siły policyjno-porządkowe, siły poszukiwawcze i ratunkowe, pomoc administracyjna, techniczna i prawna, pomoc w przeprowadzeniu i organizacji wyborów (w tym obserwacji), pomoc w przestrzeganiu praw człowieka, wymiana dzieł i twórców (w tym wymiana kulturowo-naukowa), pomoc w odbudowie instytucji o charakterze demokratycznym, pomoc humanitarna.
Do głównych wad i zalet polityki zagranicznej i obronnej Unii Europejskiej w świetle wyżej wymienionych czynników zaliczamy:
– Francja i Wielka Brytania, jako jedyne dwa państwa Unii są potęgami jądrowymi,
– na Unię Europejską składa się 28 państw (w tym Francja, Hiszpania, Niemcy, Polska, Wielka Brytania i Włochy, jako państwa o średnich w skali światowej znaczeniu i obszarze terytorialny),
– w gronie pięciu stałych członków Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych zasiadają Francja i Wielka Brytania,
– rozległe umiejętności i doświadczenie dyplomatyczne wielu państw unijnych w tym Unii Europejskiej, jako organizacji międzynarodowej oraz utrzymywanie związków z innymi regionami,
– silna pozycja Unii Europejskiej w handlu światowym i gospodarce (w obecnej sytuacji stosunki międzynarodowe to nadal zagadnienia wojskowe i polityczne, ale też, co raz większe znaczenie zdobywa gospodarka, zaopatrzenie w energię i ochronę środowiska),
– suma wydatków wszystkich państw członkowskich Unii Europejskiej przeznaczone na obronę dorównuje wydatkom USA,
– różnice pomiędzy państwami Unii Europejskiej wynikające z różnic w interesach polityki zagranicznej poszczególnych państw wynikające z odmiennych ambicji ideologicznych,
– poszczególne państwa różnią się poglądami w sferze polityki obronnej państwa, a zwłaszcza w obszarze wyrównywania i uzupełniania arsenału obronnego wszystkich państw,
– Unia Europejska jest organizacją składającą się z wielu państw, której trudno jest opracować wspólny kierunek polityki zagranicznej ze względu na różnice wynikające z braku granic terytorialnych, które Unia Europejska musiałaby chronić oraz ujednoliconych celów: społecznych, politycznych, kulturalnych i gospodarczych,
– większe państwa Unii Europejskiej przyzwyczajone do samodzielnego odgrywania roli na scenie politycznej w świecie nie chcą zrezygnować z kontrolowania obszaru politycznego państwa związanym z suwerennością, tożsamością oraz prestiżem.

Podsumowując: Bezpieczeństwo wewnętrzne i zewnętrzne Unii Europejskiej jest jednym z wielu elementów integracyjnych. Utworzenie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa państw członkowskich Unii Europejskiej doprowadziło do ujednolicenia aktów normatywnych dotyczących bezpieczeństwa we wszystkich krajach UE. Wspólnota Europejska w ramach wspólnego stanowiska może prowadzić wspólne działania (w tym militarne i zbrojeniowe). Dzięki takiemu rozwiązaniu Unia Europejska stanowi jednolitą jednostkę militarną zabezpieczająca możliwość obrony terytorium państw członkowskich.

Autor: Paulina Walas

Korea Północna coraz zuchwalsza

Seria udanych prób rakietowych przeprowadzonych w tym roku przez Korę Północną pokazuje rosnącą siłę militarną i doświadczenie nuklearne tego kraju.

Test rakiety Hwasong-15 przeprowadzony pod koniec listopada 2017 roku był, jak do tej pory, najbardziej dobitną próbą odpalenia rakiety mogącej zagrozić Stanom Zjednoczonym, a co za tym idzie, także innym państwo NATO. Tylko, czy Europa też przejmuje się próbami nuklearnymi Korei Północnej?

W maju 2017 roku z terytorium Korei Północnej wystrzelono rakietę Hwasong-12, która zdaniem analityków może mieć zasięg do 4500 km, umieszczając choćby w amerykańskie bazy wojskowe na wyspie Guam na Pacyfiku. Jednak dwa testy rakiety Hwasong-14, przeprowadzone w lipcu 2017 roku, wykazały jeszcze większy potencjał, prawdopodobnie dając Korei Północnej pierwszy prawdziwie międzykontynentalny pocisk balistyczny (ICBM). Pocisk ten mógłby być dwuetapową wersją Hwasong-12. Sugeruje się, że rakieta tego typu może mieć zasięg nawet do 8-10 tysięcy km., co potencjalnie umożliwia dotarcie do Nowego Jorku. W sierpniu 2017 roku ta sama rakieta została wystrzelona nad terytorium Japonii (według Koreańczyków z Północy – jednego z ich największych wrogów). Test rakiety skierowanej nad Japonię powtórzono 15 września. Tym razem rakieta poleciała jeszcze wyżej i jeszcze dalej. Przyszedł czas na 28 listopada 2017 roku, kiedy to rakieta wystrzelona z Korei Północnej wzbiła się na wysokość 4500 km. Należy pamiętać, że im wyżej wzbija się pocisk, tym mniejsza szansa jego zestrzelenia. Gdyby pocisk tego typu wystrzelony został na niższej trajektorii lotu, to mógłby mieć maksymalny zasięg około 13 000 km, mając w swoim zasięgu wszystkie obiekty znajdujące się na terenie Ameryki Północnej. Pozostają jednak wątpliwości co do tego, czy pocisk mógłby z powodzeniem udźwignąć i dostarczyć ciężką głowicę na taką odległość, i czy Korea Północna ma doświadczenie, by dokładnie trafić w cel.

Rodzą się pytania, jak to się stało, że armia północnokoreańska tak szybko wprowadza nowe typy rakiet, pomimo że jeszcze niedawno miała ogromne problemy techniczne podczas testów rakiet starszego typu – Musudan? Międzynarodowy Instytut Studiów Strategicznych sugeruje, że Koreańczycy z Północy mogli nabyć nielegalnie wysoko sprawne silniki na paliwo płynne z Rosji lub Ukrainy. Szacunkowa moc wybuchu najnowszego urządzenia mieściła się w przedziale 100-370 kiloton. Wydajność 100 kiloton sprawiłaby, że wybuch sześciokrotnie przewyższyłby moc, jaką dysponowała bomba, która została zrzucona w 1945 roku na Hiroszimę. Władze Korei Północnej twierdzą, że listopadowy test był pierwszym z użyciem broni termojądrowej – najsilniejszą formą broni jądrowej, w której detonacja atomowa została wzmocniona przez wtórny proces fuzji w celu wytworzenia znacznie większego wybuchu.

Phenian rozpoczął swój program nuklearny w latach osiemdziesiątych XX wieku. Pierwsza próba jądrowa o sile 0,7 kt miała miejsce w 2006 roku. Potencjał militarny Korei Północnej szacuje się na nieco ponad milion żołnierzy, nawet do pięciu milionów rezerwistów i około 200 tysięczne siły specjalne. Owe siły specjalne zostały stworzone do szybkiego przeniknięcia na terytorium południowych sąsiadów. Reżim Północnokoreański dysponuje także największym na świecie potencjałem broni chemicznej, szacowany na 2500 – 5000 ton.

Przez wiele dziesięcioleci drugiej połowy XX i na początku XXI wieku Korea Południowa polegała na siłach militarnych Stanów Zjednoczonych, które posiadają na terenie tego kraju liczne bazy wojskowe. Około 28 000 żołnierzy amerykańskich stacjonuje w Korei Południowej, w tym prawie 9000 żołnierzy sił powietrznych. Ponadto w bazach amerykańskich znajduje się około 300 czołgów serii M-Abrams i pojazdów opancerzonych. Stany Zjednoczone zainstalowały również na terytorium Korei Południowej w Seongju system obrony przeciwrakietowej THAAD. Znaczące siły amerykańskie stacjonują obecne również na wyspie Guam, która jest czasami określana jako „stały lotniskowiec”. Baza lotnicza Andersen na Guam gości 36 eskadrę bombowców w składzie B-52, B1-B Lancera i B2-Spirit. W marcu 2017 roku ogłoszono, że US Air Force wysłało dodatkowe 12 samolotów B-52 i 12 B-1B, aby wzmocnić swoją obecność na Guam. Jednak w ostatnim czasie prezydent Korei Południowej Moon Jae-in wspomniał, że zamierza zwiększyć środki budżetowe przeznaczone na południowokoreańską armię.

Co na taki stan rzeczy innego kraje, w tym Rosja, Niemcy, Francja, Wielka Brytania, czy Polska? Przecież w razie ataku reżimu Północnokoreańskiego na USA, także inni sojusznicy z NATO będą musieli zaangażować się w ten konflikt zbrojny, w tym również Polska. Ambasador USA przy ONZ Nikki Haley, 29 listopada 2017 roku, wezwał inne kraje do zerwania wszelkich więzi z Phenianem, w tym do zerwania kontaktów handlowych i wycofanie pracowników firm działających na terenie Korei Północnej. Prezydent Donald Tramp skomentował na Tweeterze wpływ Chińczyków na sytuację polityczną i militarną u ich południowych sąsiadów: „Chiński wysłannik, który właśnie wrócił z Korei Północnej, wydaje się nie mieć wpływu na Little Rocket Man”. Przywódcy europejscy na razie wydają się być spokojni. Mogli zareagować ostrzej na listopadowe testy rakietowe, ale w dużej mierze powtórzyli swoje opinie z poprzednich miesięcy, wskazując, że prezydent Donald Trump obiecywał „zająć się tym”. Spokój, z jakim Europa reaguje, może oczywiście wynikać z braku gróźb Korei Północnej pod adresem państw europejskich. „Uzbrojenie nuklearne w Korei Północnej jest ewidentnie potencjalnym zagrożeniem dla Europy, ale daleko mu do najwyższego priorytetu. Europa ma do czynienia z odrodzoną Rosją, nielegalną migracją i wieloma innymi kwestiami, zanim pojawi się obawa zagrożenia ze strony Korei Północnej”- powiedział Marcel Dirsus, niemiecki ekspert wojskowy i politolog z Uniwersytetu w Kilonii. To pokazuje, jakie dziś priorytety ma polityka, w tym polityka militarna państw europejskich. A przecież zasięg rakiet z głowicami nuklearnymi, które mogą zostać wystrzelone przez reżim zarządzany przez Kim Dzong Una, obejmuje także Paryż, Berlin, Brukselę, Londyn, czy Warszawę. Niechęć Europy do pełnego poparcia stanowiska Stanów Zjednoczonych wobec postawy Korei Północnej jest z dużym zadowoleniem przyjmowana przez Rosję, która potępiła próby nuklearne, ale pośrednio dała do zrozumienia Stanom Zjednoczonym, że nie chce nadmiernych reakcji amerykańskich w tej kwestii.

Autor: Paweł Gondek

Rola Służby Celno – Skarbowej w walce z przemytem

Służba Celno – Skarbowa oprócz uczestnictwa w I filarze Unii Europejskiej (traktaty założycielskie wspólnot w tym Unijny Kodeks Celny, unia celna i wspólny rynek) zgodnie z postanowieniami III filaru UE uczestniczy w walce zorganizowaną przestępczością międzynarodową i współpracuje z policą w celu zwalczania zorganizowanej przestępczości międzynarodowej poprzez ochronę:

· granic zewnętrznych państwa (zgodnie z przepisami układu z Schengen),

· walki z terroryzmem,

· walki z przestępczością zorganizowaną, korupcją i oszustwami,

· walki z przestępczością narkotykową.

Służba Celno – Skarbowa w Unii Europejskiej odgrywa istotną rolę zwalczaniu, zapobieganiu i ściganiu przestępstw o charakterze celnym, a w szczególności:

– nielegalnego obrotu handlowego (niebezpiecznymi materiałami nuklearnymi i toksycznymi odpadami oraz produktami skierowanymi do produkcji broni biologicznej, chemicznej i jądrowej: towary te są objęte zakazem, amunicją, bronią i materiałami wybuchowymi, narkotykami i substancjami psychotropowymi oraz dobrami kultury,

– obrotu handlowego niebezpiecznymi środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi (skierowane do nielegalnej produkcji narkotyków) wymienionymi w I i II tabeli Konwencji Narodów Zjednoczonych z 20 grudnia 1988,

– przewożenia i handlowaniem towarami, na które wspólnota europejska wydała zakaz bądź zakaz obowiązuje w krajowym przepisie celnym,

– nielegalnego handlu międzynarodowego towarami, na które nałożono podatki. Handel ten prowadzony jest z naruszeniem obowiązujących zobowiązań podatkowych bądź w celu uzyskania nielegalnych z aktami normatywnymi dofinansowań z pomocy publicznej powiązanej z wywozem lub przywozem towarów. Działania te mogą doprowadzić do poważnych obciążeń finansowych dla budżetów państw członkowskich lub Wspólnoty Europejskiej poprzez zastosowanie subwencji, czyli dofinansowania jednostek, lub podmiotów,

– przestępstwa międzynarodowe (zawinione i zamierzone w ramach funkcjonowania grup terrorystycznych) przeciwko własności, wolności osobistej, życiu bądź zdrowiu),

– handel żywym towarem bądź przemyt imigrantów na obszar terytorialny wspólnoty europejskiej,

– pranie pieniędzy bądź przemyt.

Każdy towar przewożony przez granice Unii Europejskiej jest kontrolowany na portach lotniczych, morskich bądź na punktach granicznych przez Służbę Celno – Skarbową. Wyróżniamy trzy rodzaje kontroli przeprowadzanych przez celników w celu zniwelowania zjawisk przestępczych bądź terrorystycznych:

a) Kontrola celna – to wszystkie działania realizowane w zakresie dozoru celnego, a zwłaszcza: rewizja celna, przeszukiwanie pomieszczeń i osób, rewidowanie i sprawdzanie zamknięć celnych, kontrola autentyczności dokumentów, księgowości osób i innych dokumentów, konwój celny, kontrola i zatrzymywanie bagaży, środków transportu i towarów, które są przewożone przez podróżnych,

b) Dozór celny – to wszystkie działania przyjmowane przez Służbę Celno – Skarbową w ramach zobowiązania do stosowania aktów normatywnych wspólnotowego oraz krajowego prawa celnego. W zakresie działań dozoru celnego podlega kontrola celna towarów wyprowadzanych i wprowadzanych w obszarze kraju.

c) Rewizja celna – to wszystkie działania podejmowane w obszarze kontroli celnej. Obejmują swym zakresem ustalenie: ilości, rodzaju i stanu towarów oraz wartości celnej towaru. Służba Celno – Skarbowa może wykonywać rewizję celną towarów przywożonych lub wywożonych z obszaru wtedy, gdy towar jest w trakcie kontroli zgłoszenia celnego.

Autor: Paulina Walas

Słabość wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa zjednoczonej Europy

Unia Europejska w wielu kwestiach przyjmuje jednorodny charakter, jak gdyby była państwem. Większość państw Unii Europejskiej posiada wspólną walutę (euro), a nawet prowadzi wspólną kontrolę graniczną (Strefa Schengen, Frontex). Unia Europejska ma również wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa („WPZiB”) oraz wspólną polityki bezpieczeństwa i obrony wraz z odpowiednimi instytucjami. Chociaż wiele z obszarów będących fundamentami UE łączy kraje członkowskie, to bywało w przeszłości i nadal bywa, że najważniejszych kwestiach, takich jak polityka bezpieczeństwa i polityka energetyczna, Wspólnota nie mówi jednym głosem lub mówi za słabo.

Słabość polityki bezpieczeństwa Wspólnoty Europejskiej można było obserwować konfliktu zbrojnego w byłej Jugosławii. Terytorium byłej Jugosławii to obszar pełen napięć na tle narodowościowym i religijnym. W tej trwający w połowie lat dziewięćdziesiątych XX wieku konflikt zaangażowało się ONZ, ponosząc sromotną klęskę bezsilności. Pomimo, że Rada Bezpieczeństwa ONZ przyjęła rezolucję nr 819 o zapewnieniu wsparcia lotniczego przez wojska NATO dla UNPROFOR, to od wybuchu wojny w 1992 roku do 1995 roku sprzymierzone wojska USA, Francji, Niemiec, Wielkiej Brytanii i Rosji pod egidą ONZ nie mogły powstrzymać masowego ludobójstwa.

Państwa postjugosłowiańskie ze względu na bliskość geograficzną stanowią szczególne wyzwanie dla Unii Europejskiej. Wspólnota Europejska była zaskoczona rozpadem Jugosławii i zdecydowanie zbyt wolno na niego reagowała. Początek lat dziewięćdziesiątych XX w. był okresem, kiedy uwaga WE była skupiona na innych wydarzeniach na arenie międzynarodowej, takich jak zjednoczenie Niemiec, rozpad Związku Radzieckiego czy wojna w Zatoce Perskiej. Narastający konflikt w Jugosławii stał się jednak zagrożeniem dla bezpieczeństwa WE. Działania na terenie byłej Jugosławii były sprawdzianem polityki bezpieczeństwa Wspólnoty Europejskiej, która niestety nie zasłużyła na dobrą ocenę. Po wybuchu wojny domowej w Jugosławii, WE podjęła się mediacji konfliktu w Słowenii -wysłała misję na szczeblu „trójki”, osiągając sukces dyplomatyczny – podpisanie zawieszenia broni. Wzmożenie walk wymusiło jednak na WE ustanowienie sankcji gospodarczych oraz embarga na handel bronią z Belgradem. Tymczasem w miarę, jak konflikt przybierał na sile, WE była stopniowo marginalizowana Organizację Narodów Zjednoczonych, jak i poszczególne państwa NATO, w tym USA.

Dzisiaj w Syrii i na Ukrainie istnieje realne ryzyko ponownego wystąpienia problemów znanych z Jugosławii: paraliż, brak działania i możliwy do uniknięcia rozlew krwi. Przez weto Rosji sparaliżowana może zostać Rada Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych. Patrząc na sytuację z lat dziewięćdziesiątych, należy zauważyć, że dzisiaj Europa jest w jeszcze gorszej sytuacji, ponieważ wówczas Rosja była jej sojusznikiem, a dziś raczej stroną wspierającą zbrojnie rebeliantów, finansującą ekstremistyczne ideologie i wysyłającą najemników, prowadząc do poważnych naruszeń praw człowieka, fragmentując państwa i budując niepewność, zwłaszcza w Europie środkowej, ale i zachodniej, do której trafiają uchodźcy z krajów objętych konfliktami zbrojnymi.

Szansą na uniknięcie wielu błędów Wspólnoty Europejskiej jest prowadzenie spójnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej. Przyczyn słabości politycznej Unii Europejskiej należy upatrywać głównie w braku wyraźnego przywództwa politycznego w Unii Europejskiej. Mogłoby ono nie tylko przeforsować, ale także wyegzekwować prowadzenie dynamicznej i efektywnej polityki zagranicznej, choćby w odniesieniu do Ukrainy. Niestety widzimy w Europie narastające ruchy wspierające niezależność poszczególnych państw, a nie obranie wspólnego lidera/liderów, mocnych w negocjacjach z Rosją, czy krajami Bliskiego Wschodu. Kolejny problem dzisiejszej zjednoczonej Europy to kryzysy finansowe oraz różnorodne towarzyszące finansom implikacje dotyczące np. sfery społecznej, instytucjonalnej, przywództwa politycznego i legitymizacji. Istotnym problemem dla UE są różne pomysłu na prowadzenie wspólnej polityki zagranicznej, a zwłaszcza kwestie związane z przyjmowanie imigrantów i polityką ochrony granic. Czynnikiem osłabiającym działania instytucji unijnych jest konieczność uzyskania poparcia przez wszystkie państwa członkowskie. Tutaj rozbieżności stanowisk może wydłużyć lub całkowicie zniweczyć proces decyzyjny. Wskazać należy również różnice poglądów o charakterze politycznym występujące pomiędzy poszczególnymi instytucjami lub państwami UE. Piętą achillesową Wspólnoty jest długotrwałość decyzyjnych. Są one wydłużane m.in. w wyniku niekończących się konsultacji pomiędzy poszczególnymi państwami lub organami, albo na skutek złożonych procedur instytucjonalno-prawnych.

Autor: Paweł Gondek

Walka z terroryzmem ekonomicznym na przykładzie Służby Celno – Skarbowej

Źródło: https://www.portalprzemyski.pl/wp-content/uploads/2017/03/fot-1.jpg

Bezpieczeństwo ekonomiczne to harmonijne funkcjonowanie gospodarki państwowej oraz zapewnienie bezkonfliktowej wymiany handlowej gospodarki z innymi państwami trzecimi (m.in. w ramach działania unii celnej wspólnoty europejskiej). Bezpieczeństwo ekonomiczne determinowane jest poprzez wartości:

· eksportu i importu,

· stabilności kursu walutowego oraz stóp procentowych,

· stabilności bilans obrotów bieżących państwa,

· dopływu technologii do państwa,

· efektywności i stabilność oszczędności (w tym rezerw państwa),

· bezpośrednich inwestycja (realizowane i planowane na terytorium państwa),

· sprawności ściągania podatków (w tym ceł i akcyzy naliczanych przez Służbę Celno – Skarbową).

Terroryzm to zjawisko wielowymiarowe i wielopłaszczyznowe. Dotyczy nie tylko sfery publiczno – społecznej, ale również gospodarczo-finansowej państwa. Samo pojęcie terroryzmu ekonomicznego dotyczy wszelkich działań dotyczących wymuszeń, gróźb i zastraszaniu grup społecznych poprzez:

· restrykcje finansowe,

· kontrybucje,

· lichwę lub wszelakie należności materialne.

Terroryzm ekonomiczny jest praktykowany organizacje terrorystyczne, koncerny międzynarodowe bądź gangi. Aby uskutecznić swoje nielegalne działania terroryści często wykorzystują luki w prawie wspólnotowym bądź krajowym, albo przekupują sądy lub aparat prawniczy. Służba Celno – Skarbowa to jednolita umundurowana formacja, utworzona nie tylko w celu zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony obszaru celnego Wspólnoty Europejskiej, ale również zobowiązania do przestrzegania „zgodności z prawem przywozu towarów na polski obszar celny oraz wywozu towarów z polskiego obszaru celnego” wraz z Służbą Graniczną (umundurowaną, jednolitą i uzbrojoną formacją, której naczelnym celem jest kontrolowanie ruchu granicznego oraz ochrona granic państwa) współpracuje głównie w zakresie:

· szkolenia funkcjonariuszy Służby Celno – Skarbowej i Służby Granicznej,

· uniemożliwiania wprowadzenia towarów objętych zakazem na polski obszar celny,

· inicjowaniu wspólnych działań mających na celu zagwarantowanie sprawnego ruchu granicznego na przejściach dzięki zastosowaniu odpraw celnych i kontroli granicznej do infrastruktury Służby Celno – Skarbowej i Służby Granicznej,

· zobowiązanie do przeciwdziałania terroryzmowi,

· kooperację wniosków o wykonywanie kontroli celnej transportu i osób,

· ustanowienie interwencji w celu poprawy w przejściach granicznych płynności ruchu granicznego u służb granicznych państw sąsiednich,

· przekazywanie informacji służb i danych statystycznych powiązanych z oceną ich funkcjonowania oraz o zjawiskach i sytuacjach sprawiających wrażenie o korupcji obu służb z udziałem funkcjonariuszy,

· zobowiązanie się do działań grup mobilnych Służby Celno – Skarbowej i Służby Granicznej,

· współpraca w dziedzinie ujawnienia osób wywodzących się z krajów „wysokiego ryzyka”.

Autor: Paulina Walas